خوشبختي سمجهون ٿا، ڦل شھر ۾ ٿا رهون،
پر ڪال نہ ڪا سروس، ڄڻ قبر ۾ ٿا رهون.
اونداهين زماني، وري مٺا موٽ ڪئي اٿو،
اوڻويھہ سئو ۽ اسي، يا ستر ۾ ٿا رهون.
ڪنھن جي ڪال بہ ڪانہ اچي، ميسيج بہ بند آھن،
ڄڻ تہ ٿر جي ڏورانھين، ڪنھن ڏھر ۾ ٿا رهون.
برسات مصيبت ۾، ڪنھن جي بہ خبر ناهي،
پئي قيامت ڄڻ تہ هلي، يا حشر ۾ ٿا رهون.
هي سيٽ مھانگا پر، رانديڪا بڻجي ويا آهن،
تاريخ جي ظلم وڏي، ڪنھن جبر ۾ ٿا رهون.
سگنل بي ننڊ پيا هن، فونون بہ ستل آھن،
پوءِ تہ پاڻ بہ ننڊ، نشي، جي ڳهر ۾ ٿا رهون.
سچ پچ تہ وڏو “بيوس”، سڪون لڳو پيو آ،
نہ ڪنھن جي ٻن ٽن ۾، نہ پچر ۾ ٿا رهون.