ٽيڙو
هر رات مونکي ملندو،
“بيوس” نئون غم آھي.
هيءُ مينھن ڪٿان آيو،
اڄ وسندي ٿي ويو اٿس،
ٽيون ڏينھن ڪٿان آيو.
فرياد مچي وئي آ،
اڄ ڊي سي خوش آھي،
امداد اچي وئي آ.
پاڻيءَ رخ موڙيندو،
پنھنجو باغ بچائڻ لئہ،
سڀنيءَ کي ٻوڙيندو.
برسات ڪيا ماندا،
“بيوس” ان پاڻيءَ جي،
فڪرات ڪيا ماندا.
ٿي ڳالھہ ڳري وئي آ،
اڄ ٽالھيءَ جي هيٺان،
بيواھہ مري وئي آ.
ھر شخص بکيو آھي،
ڀت اهڙو ڏئي ويا آھن،
کائڻ کان ڏکيو آھي.
ٿو اٽڙو سير گهرين،
ڇا لاءِ پيو اڄ “بيوس”،
ٻٻرن کان ٻير گهرين.
برباد ٿيا کائي،
هيءَ رئيس وڏيرا سڀ،
امداد ويا کائي.
ٿيو ڪيڏو گند آھي،
هر روڊ کي ڪٽ آ ڏنل،
ٽريفڪ ٿي بند آھي.
معذور وڃن ڪاڏي،
راشن بہ تہ کائي وئين،
مجبور وڃن ڪاڏي.
ويا بند ٿي سڀ ماڻا،
ڪئمپن ۾ ڪجهہ نہ مليو،
معصوم بہ ويڳاڻا.
امداد وڏي آئي،
پر ڊي سي ۽ اي سي،
سڀ يار ويا کائي.
آهي بک سڄي پاڙي،
شل رئيس جي واٺن جو،
ڪو پيٽ خدا ڦاڙي.
اهي گهارا اٻڌرايو،
امداد نہ ڏيو تہ نہ ڏيو،
بس پاڻي ڪڍرايو.
آھون ۽ اوسارا،
منھن موڙي ويا سڀئي،
مائٽ ۽ دل وارا.
هت بک تي ٻار ستا،
پر رئيس وڏي جا ڏسو،
موجن ۾ يار ڪتا.
ڏک سور بچيا آھن،
سڀ ڪجهہ لڙھي ويو آ،
بس پور بچيا آھن.
هي پير ۽ مير سڀئي،
هن قوم جا سڀ قاتل،
ميمبر ۽ وزير سڀئي.
ٿي ٻور ڇڻي ويندين،
ڪجهہ ڪونہ پرين پيارا،
قبر ۾ کڻي ويندين.
****