شاعري

دانھون ٻوڙيل ديس جون

”بيوس“ بخش علي چانڊيو ھڪ حساس شاعر، استاد ۽ سماجي ڪارڪن آھي. سنڌ ۾ جولاءِ ۽ آگسٽ 2022ع جي غير معمولي برساتن ۽ ٻوڏ جي تباهيءَ جتي لکين ماڻھن کي معاشي بدحالي، ڪيمپن ۾ لاوارثي ۽ دربدريءَ جي وَر ڪيو، اتي بدانتظامي، اقربا پروري، ڪرپشن ۽ واڳ ڌڻين جي بي حسيءَ وڏي انساني الميي کي جنم ڏنو. ان صورتحال ۾ ”بيوس“ بخش علي چانڊيي جي قلم مان هي سٽون سرجي نڪتيون، جيڪي ڪتابي صورت ۾ اوهان جي آڏو آهن. هُن ساڃاهوند ۽ سماجي ڪارڪن جي حيثيت سان ان سموري لڏپلاڻ، ڪيمپن جي وهنوار ۽ امدادي ورڇ سميت مڙني مامرن کي ويجهڙائيءَ کان ڏٺو ۽ انھن سڀني پيڙائن ۽ ڀوڳنائن کي محسوس ڪيو ۽ ان کي پنھنجي شاعريءَ ۾ قلمبند ڪيو آهي. 

Title Cover of book دانھون ٻوڙيل ديس جون

ٽيڙو

هر ڏينھن ستم آھي،
هر رات مونکي ملندو،
“بيوس” نئون غم آھي.

هيءُ مينھن ڪٿان آيو،
اڄ وسندي ٿي ويو اٿس،
ٽيون ڏينھن ڪٿان آيو.

فرياد مچي وئي آ،
اڄ ڊي سي خوش آھي،
امداد اچي وئي آ.

پاڻيءَ رخ موڙيندو،
پنھنجو باغ بچائڻ لئہ،
سڀنيءَ کي ٻوڙيندو.

برسات ڪيا ماندا،
“بيوس” ان پاڻيءَ جي،
فڪرات ڪيا ماندا.

ٿي ڳالھہ ڳري وئي آ،
اڄ ٽالھيءَ جي هيٺان،
بيواھہ مري وئي آ.

ھر شخص بکيو آھي،
ڀت اهڙو ڏئي ويا آھن،
کائڻ کان ڏکيو آھي.

ٿو اٽڙو سير گهرين،
ڇا لاءِ پيو اڄ “بيوس”،
ٻٻرن کان ٻير گهرين.

برباد ٿيا کائي،
هيءَ رئيس وڏيرا سڀ،
امداد ويا کائي.

ٿيو ڪيڏو گند آھي،
هر روڊ کي ڪٽ آ ڏنل،
ٽريفڪ ٿي بند آھي.

معذور وڃن ڪاڏي،
راشن بہ تہ کائي وئين،
مجبور وڃن ڪاڏي.

ويا بند ٿي سڀ ماڻا،
ڪئمپن ۾ ڪجهہ نہ مليو،
معصوم بہ ويڳاڻا.

امداد وڏي آئي،
پر ڊي سي ۽ اي سي،
سڀ يار ويا کائي.

آهي بک سڄي پاڙي،
شل رئيس جي واٺن جو،
ڪو پيٽ خدا ڦاڙي.

اهي گهارا اٻڌرايو،
امداد نہ ڏيو تہ نہ ڏيو،
بس پاڻي ڪڍرايو.

آھون ۽ اوسارا،
منھن موڙي ويا سڀئي،
مائٽ ۽ دل وارا.

هت بک تي ٻار ستا،
پر رئيس وڏي جا ڏسو،
موجن ۾ يار ڪتا.

ڏک سور بچيا آھن،
سڀ ڪجهہ لڙھي ويو آ،
بس پور بچيا آھن.

هي پير ۽ مير سڀئي،
هن قوم جا سڀ قاتل،
ميمبر ۽ وزير سڀئي.

ٿي ٻور ڇڻي ويندين،
ڪجهہ ڪونہ پرين پيارا،
قبر ۾ کڻي ويندين.

****