شاعري

دانھون ٻوڙيل ديس جون

”بيوس“ بخش علي چانڊيو ھڪ حساس شاعر، استاد ۽ سماجي ڪارڪن آھي. سنڌ ۾ جولاءِ ۽ آگسٽ 2022ع جي غير معمولي برساتن ۽ ٻوڏ جي تباهيءَ جتي لکين ماڻھن کي معاشي بدحالي، ڪيمپن ۾ لاوارثي ۽ دربدريءَ جي وَر ڪيو، اتي بدانتظامي، اقربا پروري، ڪرپشن ۽ واڳ ڌڻين جي بي حسيءَ وڏي انساني الميي کي جنم ڏنو. ان صورتحال ۾ ”بيوس“ بخش علي چانڊيي جي قلم مان هي سٽون سرجي نڪتيون، جيڪي ڪتابي صورت ۾ اوهان جي آڏو آهن. هُن ساڃاهوند ۽ سماجي ڪارڪن جي حيثيت سان ان سموري لڏپلاڻ، ڪيمپن جي وهنوار ۽ امدادي ورڇ سميت مڙني مامرن کي ويجهڙائيءَ کان ڏٺو ۽ انھن سڀني پيڙائن ۽ ڀوڳنائن کي محسوس ڪيو ۽ ان کي پنھنجي شاعريءَ ۾ قلمبند ڪيو آهي. 

Title Cover of book دانھون ٻوڙيل ديس جون

روح رڙندو رهيو، ساھہ سڙندو رهيو،

روح رڙندو رهيو، ساھہ سڙندو رهيو،
جيءُ جلندو رهيو، لوڪ ڏسندو رهيو.

مينھن ٻوڙي ڇڏيو، گهرڙو لوڙھي ڇڏيو،
ظالمن ٻوڏ جو، رخ ئي موڙي ڇڏيو،
گهر ڊھندو رهيو، پاند پسندو رهيو،
جيءُ جلندو رهيو، لوڪ ڏسندو رهيو.

ڪئمپ ۾ ڪجه نہ هو، سور ئي سور هئا،
بک هئي ات رڳي، پور ئي پور هئا،
لڙڪ وسندا رهيا، نير وهندو رهيو،
جيءُ جلندو رهيو، لوڪ ڏسندو رهيو.

هيءُ سوچي ڪراچي سندو رخ ڪيو،
هيءُ پنھنجو شھر، ايئن سڀنيءَ چيو،
ڪو ئي ڪنھن جو نہ ٿيو، درد وڌندو رهيو،
جيءُ جلندو رهيو، لوڪ ڏسندو رهيو.

روز ڌاريا اچي دڙڪا، ڏئي پئي ويا،
هتان هليا وڃو، هيئن چئي پئي ويا،
روز ڪوئي ڪتو، بڪ بڪندو رهيو،
جيء جلندو رهيو، لوڪ ڏسندو رهيو.

نيٺ آخر ڪراچيءَ کي ڇڏڻو پيو،
بي عزتيون سئو سھي، نيٺ لڏڻو پيو،
تير هو يا خنجر، دل ۾ چڀندو رهيو،
جيءُ جلندو رهيو، لوڪ ڏسندو رهيو.

بدنصيبي چئون، يا تہ ڪھڙو قصو،
روشنيءَ جو شھر، فقط نالو رهيو،
ات بہ اونداھہ، مسڪين رُلندو رهيو،
جيءُ جلندو رهيو، لوڪ ڏسندو رهيو.

ڇا ڪيان مان بيان واپسيءَ جو قصو؟
سور صدما ٺھيا، زندگيءَ جو حصو،
ڪو بہ پھتو نہ گهر، شھر پڇندو رهيو،
جيءُ جلندو رهيو، لوڪ ڏسندو رهيو.

باھہ ئي باھہ ھئي*، چئوطرف هئا ڪڪر،
وچ ۾ معصوم هئا، “بيوس” ۽ دربدر،
ڪوئلو ٿي ويا، ڪونہ هڪڙو بچيو،
جيءُ جلندو رهيو، لوڪ ڏسندو رهيو.

****

* 12 آڪٽوبر 2022ع تي خيرپور ناٿن شاھہ ڀرسان ڳوٺ نظر محمد مغيري جا ٻوڏ متاثر ڪراچيءَ کان واپس پنھنجي ڳوٺ ڏانھن پئي وريا تہ نوري آباد وٽ بس کي باھہ لڳڻ جي نتيجي ۾ عورتن ۽ ٻارڙن سوڌو 18 ماڻھو موقعي تي ئي سڙي فوت ٿي ويا.