ماروئڙا هي سانگيئڙا ڏس، ڏينھن سڄو ئي واندا آهن،
ڪوئي ڪم نہ ڪار ڪندا، امداد پنڻ لئہ ماندا آهن.
ڏينھن سڄو هوٽل تي ويھي، بئنچن جو پيا زيان ڪندا،
ٺوهين وانگي ٺوڪر کائي، ڪجهہ نہ ڪمائي آندا آھن.
زالن پويان هوندا تہ ڪڏھن ٿي، انھن کي امداد ملي،
ماري ڪٽي ان کان ڦري پوءِ، ڪندا ڇاندا پاندا آھن.
گهر جي لنب ۽ مرمت ڪن ها، شايد سو تہ بچي ٿي سگهيو،
ان تي محنت ڪانہ ڪيائون، هاڻ تہ بڻيا باندا آھن.
“بيوس” ھن برسات بہ ويتر، ڪئمپن ۾ اچي بند ڪيا،
ڪريل ڪڏھن گهر ٺاهيندا، سوچي نڪتا سياندا آھن.