رحمت ﷲ هيسباڻي جو زور تہ آئون سندس حق ۾ هٿ کڻا
1982-12-26 نئين ماحول هجڻ ڪري سڀني دوستن ڏاڍي دل سان ڪچھري ڪئي، هن وارڊ ۾ سئي گيس جي سھولت بہ آهي هر دوست پنھنجو ڪم پاڻ ٿي ڪيو، البتہ راجہ جاويد کي هڪ برداشتي ڏنل هو، جيڪو خونن جي ڪيس ۾ سي ڪلاس جو قيدي آهي، مگر هڪ رٽائرڊ آ.جي پوليس جو پٽ آهي ۽ پئسي وارو آهي ان ڪري جيل وارا سياسي شاگردن سان 110 وارن قيدين جھڙو سلوڪ ڪن ٿا ۽ هنن پئسي وارن يا سفارشي ڪرمنل قيدين سان وري سھولتون سياسي شاگردن واريون آهن.
دائود ماڇي وڏو تجربيڪار، ذهين ۽ بھادر انسان آهي، غوث علي شاھ، عبدﷲ شاھہ ۽ علي محمد پنھور چيو تہ اڄ ڏاڏو متارو اسان جي وارڊ ۾ آيو آهي ائين ٿو لڳي تہ ڄڻ سڀئي شاگرد اسان جي وارڊ ۾ آيا آهن، بس هاڻي هتي ڄمي رهنداسين.
اڄ ملاقات تي رحمت ﷲ هيسباڻي آيو ۽ چيائين تہ ڏاڏا آئون تو وٽ هلي آيو آهيان تہ تون مھرباني ڪري 12 جنوري 1983 تي ٿيندڙ قومي ڪنوينشن ۾ چيئرمين شپ جي عھدي تان منھنجي حق ۾ هٿ کڻ ؟ مون کيس صاف لفظن ۾ جواب ڏنو تہ آئون ائين ڪرڻ لاءِ تيار نہ آهيان تنھنجي حق ۾ هٿ کڻڻ مون لاءِ تمام ڏکيو آهي، باقي ڪنھن جي بہ حق ۾ هٿ کڻڻ کان بغير پاڻ مرادو آئون هٿ کڻندس ۽ ڪونہ بيھندس پر آئون ڪنھن جي بہ حمايت ڪري پنھنجي ساک خراب بلڪل ڪونہ ڪندس، ڇو تہ مونکي جيل ۾ پورا ٽي سال ٿي ويا آهن ان جو سبب سياسي غداريون آهن ۽ هاڻ مونکي مختلف نمونن سان محسوس ڪرايو پيو وڃي تہ آئون ڪنھن نہ ڪنھن جي حق ۾ هٿ کڻان تہ مون کي آزاد ڪرايو ويندو پر ان جي مون کي ضرورت نہ آهي، آئون پنھنجي باڪردار طريقي سان ثابت ڪندس تہ جيل ۾ هوندي بہ مونکي سياسي غدارين بزدل ڪونہ بڻايو آهي ۽ سياست ۽ انقلاب منھنجو مستقبل آهي جيڪو مون پاڻ پنھنجي دل ۽ دماغ سان چونڊيو آهي جنھن مٿان ثابت قدم رهڻ کان مونکي ڪير بہ روڪي نٿو سگهي.
هن وارڊ ۾ 1981 ۾ مرحوم مير رسول بخش ٽالپر اسان وٽ شاگرد نمائندن جن ۾ عبدالسميع مڱريو، اقبال نظاماڻي کي بي ڪلاس ڏئي ويو هو، جيڪو 15 ڏينھن بعد اسان لکت ۾ صرف ان ڪري ڇڏي ڏنو هو جو مير صاحب چيو هو تہ هاڻي ڪنھن بہ شاگرد کي ڪوڙا وغيرہ نہ لڳندا، مگر هفتي کان پوءِ وري شاگردن مٿان ڪوڙن وارو ظلم شروع ڪيو ويو، جتي شاگرد ساٿي ڪوڙا کائي رهيا هجن اتي اسان جو بي ڪلاس ۾ رهڻ هر لحاظ کان شرمناڪ هو، پياري دوست سميع سان هن وارڊ ۾ 15 ڏينھن گذاريل هئا جنھن جي تمام گهڻي ياد اچي رهي آهي، خاص ڪري اهي لمحا ياد اچي رهيا آهن اونھاري جي موسم هوندي هئي هوديءَ وٽ وڃي ويھندا هئاسين وڏيون ڪچھريون ڪندا هئاسين ۽ اقبال نظاماڻي سان ڀوڳ چرچا ڪندا هئاسين مگر اڄ اهي ساٿي نہ آهن جيڪي ماضي جا متوالا ٿي يادن جا عڪس ذهن تي چٽي هليا ويا آهن.