سفرناما

حيدرآباد کان هنزه تائين

“حيدرآباد کان هنزه تائين” سفر ۾ جتي لاهور ۽ اُتي جي مشهور تاريخي جاين (مينار پاڪستان، شاهي قلعو، بادشاهي مسجد، واگها بارڊر) کان وٺي وادي ناران، جهيل سيف الملوڪ، گلگت، وادي هنزه، سوات ۽ پشاور بابت معلومات ڏنل آهي اُتي انهن هنڌن تائين پهچڻ ۽ ماڻيل مشاهدن، تجربن ۽ نظارن جو پُڻ احوال ڏِنو ويو آهي، ۽ هي سفرنامو انهن هنڌن تي وڃڻ لاءِ سٺي گائيڊ آهي ۽ گهر ويٺي پڙهڻ وارن لاءِ سٺو تفريحي ڪتاب آهي.
  • 4.5/5.0
  • 2581
  • 820
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • مور ساگر
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book حيدرآباد کان هنزه تائين

فوڊ اسٽريٽ ۽ نيڪر

اسين جي ٽي روڊ تان هلي رهيا هئاسين، فوڊ اسٽريٽ لٿاسين، چوڪ ۽ آس پاس نظرون ڊوڙيون، روشنين جو شهر ٿو لڳي، فوڊ اسٽريٽ جي دروازي تي لڳل هدايتون پڙهيون جنهن ۾ واضح اکرن ۾ لکيل هو ته “نيکر پهنکي آنا سخت منع هي” اسان جي گروپ ۾ صرف هڪڙي ضياءَ کي نيڪر پاتل هو، سڀني جون نظرون ضياءَ ۾ هيون، سڀني کِلندي چيو ضياءَ تون گيٽ تي بيهي اسين پاڻهي ٿا ماني کائي اچون. وري ڪُجهه دوستن چيس نيڪر کي ٿورو هيٺ ڪر، واقعي به ڪنفيوز ٿي ويو، نيڪر کي هيٺ پيو ڪري، خير اندر آياسين سڄي گلي مان پهرين گهمي ڦري پوءِ هڪڙي سُٺي ريسٽورنٽ ڏسي انهيءَ ۾ اندر وڃي ويٺاسين، جتي وڏيون ٽيبلون، ٽيبلن تي رکيل جڳ گلاس، گلاس ۾ ٽشو پيپر سڀني ريسٽورنٽن تي اها ئي سجاوٽ ٿيل نظر آئي. ٽيبل تي کاڌي جا مينيو (فائل) اڳ ۾ موجود هوندا آهن، جن مان دوستن ڪجهه ايٽم چُونڊ ڪيا جِن ۾ هڪڙو مڪئي جي ماني ۽ ساڳ پڻ هو، اهو ايٽم تقريباً سڀني ٽيسٽ ڪرڻ لاءِ چونڊ ڪيو، هن کاڌي جي گليءَ ۾ هر قسم جو کاڌو ۽ فروٽ ملي وڃي ٿو، ٻاهر کان ايندڙ سياح سڀ تقريباً ماني هتي ئي اچي کانئن ٿا. رش به گهڻي نظر آئي. خوبصورت مايون به ٽولن جي صورت ۾ هتي ٽيلارا ڪري گهمي رهيون هيون. ليڊيز ۽ مرد سڀ هن گلي ۾، هڪ ئي هوٽل ۾ هڪٻئي جي سامهون به ويهي ماني کائي سگهن ٿا، جيئن اڪثر اسان وٽ سنڌ ۾ ڪجهه هوٽلن تي بورڊ لڳل هوندا آهن ته “ليڊيز لاءِ خاص پردي جو انتظام آهي” اهڙي هتي ڪابه شيءِ نظر نه آئي، ماني کائي مٿان لسي پي، بل ڏيئي نڪتاسين. ڪُجهه دوستن چيو ته ماني کاڌي آهي هاڻي واڪ ٿا ڪريون ۽ شهر به گهمندا هلون. هاڻي اسين ڪجهه قدم رستي جو پاسو وٺي هلڻ لڳاسين، شهر کي ٻنهي طرفن کان ڏِسندا رهياسين، هتي ڪجهه پُراڻا دُڪان بنا سيٽنگ جي نظر پي آيا ۽ ڪٿي به ڪو فليٽ يا ماڙي نظر نه پئي آئي، تڏهن وري ڪجهه دوستن جو خيال بدليو ته لاهور جهڙو مشهور آهي، اهڙو ته هتي ڪُجهه به ناهي، ايئن گهمندا هڪڙي چوڪ وٽ پهتاسين، هاڻي هلڻ ۽ بيهڻ جي به طاقت نه رهي آهي، بدن ۾ سور. وري به ٻه چنگچون ڪري اچي هاسٽل جي گيٽ نمبر 2 تي لٿاسين، هاسٽل ۾ پُهتاسين، ته مون پهرين ويجهي مسجد جي پُڇا ڪئي جو نماز جا الائي وقت قضا ٿي چُڪا هئا، ٻُڌايو ويو ته مسجد ته پاسي ۾ ئي هڪڙي وڏي هال ۾ قائم آهي، وضو لاءِ به جاءِ ٺهيل آهي. وضو ڪري سڀئي رهيل وقت قضا ڪري پَڙهيم.