بري امام
درگاهه جي گيٽ وٽ معصوم ٻارڙا گلاب جي گلن جون پتيون ٿيلهين ۾ کڻيون، ايندڙ زائرين کي زوري ڏيڻ جي ڪوشش ڪن پيا، اسان ته خوشي سان ورتا هڪڙي گلاب جي مکڙي جهڙي معصوم ٻارڙي کان، اُهو ئي احساس ٿيو ته ٻه ٽي روپيه اگر اُن مکڙي جهڙي معصومڙي جي مُنهن تي مُسڪراهٽ آڻين ٿا ته ڀلي ڳالهه آهي. اندر داخل ٿيون ٿا، اوڀرندي ڪُنڊ کان گلاب جون پتيون ڍڳ لڳيون پيون هنيون، جيڪي آهستي آهستي سڙي رهيون هنيون، اُهي جڏهن سڙي رَک ٿي وڃن ٿيون ته پوءِ عقيدتمند انهيءَ رک کي شفا طور استعمال ڪندا آهن. اڃا آڳند تي بيٺو هئس ته وڏي ڀاءُ جو فون آيو، حال احوال ڪيو ۽ جلد ئي موبائيل بند ڪيو، جو هاڻي مزار اندر وڃون پيا. مزار کي چؤطرف ڦري ۽ گل نڇاور ڪري، ٻي طرف کان دروازو آهي ٻاهر نڪرڻ لاءِ، دُعا پڙهي انهي دروازي کان ٻاهر نڪرون ٿا. سامهون هڪڙي قديم وڻ تي نظر ٿي پوي جنهن جي هيٺ ٺڪر جا ڏيئا ٻري رهيا هئا. چون ٿا ته اُنهن ڏيئن جو سڙيل تيل زائرين شفا لاءِ استعمال ڪن ٿا ۽ هي وڻ ۽ ڀٽ شاهه تي شاهه عبداللطيف جي آڳند تي بيٺل جهوني وڻ کي هڪجهڙو سمجهن ٿا ۽ اهو به ٻُڌم ته شاهه عبداللطيف جڏهن رحلت فرمائي هئي، تڏهن مريدن کي چيو هئائين مٿان ڪپڙو وجهو، مريدن مٿان ڪپڙو وڌو ۽ شاهه عبداللطيف جو روح پرواز ڪري ويو ۽ انهيءَ وقت اِتي انهي وڻ هيٺ اچي ويٺو ۽ آخري ڏينهن تائين اِتي ئي رهيو. اِها فقط ٻُڌل ڳالهه آهي، مون اڄ ڏينهن تائين ڪنهن به ڪتاب ۾ اهو ذڪر ناهي پڙهيو، اِها خبر به هاڻي هتي پهچڻ کان پوءِ پئي. هاڻي وري به آخري نظرون آس پاس جي ديوارن سان ٽڪرائجن ٿيون، پر شاهه عبداللطيف جا لکيل شعر نظر نٿا اچن، انهيءَ مان مون کي ته يقين ٿي ويو ته ڀلي کڻي نالو ۽ ذات به ساڳي ٿي سگهي ٿي، درويش به ٿي سگهي ٿو، پر شاهه عبداللطيف ڀٽائي هي نٿو ٿي سگهي.
هاڻي جنهن تفريح پوائنٽ تي وڃڻو هو، اها هئي فيصل مسجد، وين روڊ جي هڪ پاسي سائيڊ ڪري اسين روڊ ڪراس ڪري ٿورو هيٺائين طرف لهڻ شروع ڪريون ٿا.