چيلاس گاڏي خراب، آڙو تي گذارو
سوچيوسين الائي ڪيتري دير لڳي ڪجهه کائي پي وٺون، پر هِتي ته اڃان هوٽلن تي کاڌي پيتي جي ڪابه تياري نه هئي، صرف هڪ جڳهه تي برياني چانور مليا پي، پر انتهائي مهنگا. هي شهر ته ٻهراڙي جي شهرن، جيئن پيرولاشاري، يا رَپ جهڙو شهر آهي، پر مهنگائي ايتري جو پَري ڀَڄ، پوءِ آڙو ٻه ڪلو ورتا، فلحال اُنهن مان گذارو ڪيوسين، بهرحال هي ڪوچ اسان جو هاڻي ته وقت جي حوالي سان الائي ذيان ڪري رَهي آهي. هر ٻه ٽي منٽ کان پوءِ وري بيهي ٿي رهي. هاڻي سڀئي دوست هڪٻئي ڏانهن آڱريون کڻڻ لڳا ته ڪوئي ته آهي پاڻ ۾ پير ڳرو، جو سفر ۾ ڪونه ڪو مسئلو پيو پيش اچي، اصل ۾ سفر ۾ ته انهيءَ شيءِ جي اميد رکي پئي سگهجي، پر سفر ڪرڻ وقت ماڻهو دُعا پڙهي، دُعا نه به پڙهي پوءِ به وات مان گهٽ ۾ گهٽ ڪي به اهڙا بي زيبا الفاظ نه ڪڍجن. اسان ۾ ٽي چار اهڙا دوست هئا، جيڪي هر سفر شروع ٿيڻ سان ايئن ئي چون ته “اب بيچ راستڳ ميڻ يه گاڙي خراب هو، وهاڻ رڪينگڳ بهت مزا آئيگا” هن ڀيري مون به چئي ڏنو ته آخر اوهان جي دُعا به اگهامي وڃي ٿي، آئون سمجهان ٿو، ڪجهه دوستن جي پويان دور ويٺل انتظار ۾ کڄيل دعائن لاءِ هٿ ۽ اوسيئڙي ڀريل اکڙين جي ئي صدقي بچي ٿي وياسين، نه ته گهڻو نقصان ٿي وڃي ها، جيڪي ڪجهه دوستن جا افعال هئا.