وادي نـاران

ناران ۾ پهتاسين، حالانڪه اسان کي پهرين يوٿ هاسٽل تي رڪجڻو هو پر جيپن وارا فل اسپيڊ ۾ کڻي اچي شهر ۾ لاٿائون. شهر ۾ پهچڻ سان ئي ڪجهه جيپن وارا ۽ ڪٿان هوٽلن وارا ڦرندي نظر آيا، اسان مان ڪجهه ڇوڪرا جنهن ۾ آئون، شيخ، حسان، ابراهيم، ضياءُ، راجيش اوهي ويٺاسين هوٽل ۾ ماني جو آرڊر ڏنو، باقي ٻين دوستن جن ۾، ڪاشف، عابد، راشد، اعجاز، اسحاق، وجه ۽ سائين انعام اُهي ساڳي ئي جيپن ۾ روانا ٿيا يوٿ هاسٽل تي سامان رکڻ لاءِ. هاڻي محسوس پيو ٿئي ته سياري جي موسم آهي. توڻي جو مهينو جولاءِ جو آهي، پر اهو سڀ واديءِ ناران جو ڪرشمو آهي. اڌ ڪلاڪ کان پوءِ سائين وارا موٽي آيا، سامان اچي هوٽل تي لاٿائون، چيائون ته يوٿ هاسٽل زلزلي اچڻ کان پوءِ ڏري پئي آهي، تنهن ڪري هاڻي هن ۾ رهائش کان منع ڪئي وئي آهي. هاڻي ته مجبورن هوٽل ئي وٺڻي پئي، هيءَ هوٽل جنهن ۾ ماني کائي رهيا هئاسين لاهوري هوٽل، جنهن جو مالڪ صفا هٿ نه پيو ڪڍي، آئون اوهان کي رهائش ٿو ڏيان، پر سائين انعام هر هر واضح ڪري ته بس اسان کي صرف رات جا ٻه ٽي ڪلاڪ گذارڻا آهن، ڀلي ڪا سادي هوٽل ئي هجي، ڇو ته ناران جي رهائش تمام گهڻو مهانگي آهي. هاڻي اسان ماني کائي ورتي، هاڻي اسين هوٽل مالڪ جي پويان پويان هلندي شهر جو ڪجهه حصو لتاڙي اڳيان پهتاسين هڪڙي هوٽل ۾ وٺي آيو، جنهن ۾ لائيٽ به نه هئي، هوٽل اندر ڏاڍي خوبصورت قسم جي لڳي رهي هئي، هوٽل جي شڪل ڏسي اندازو لڳايوسين ته گهٽ ۾ گهٽ هزار کان پندرهن سؤ في ڪمرو هوندو، اسان کي ٽي ڪمرا پيا کپن هوٽل مالڪ ٽي ڪمرا ڏنا. بيڊ صرف ٻه هئا، هاڻي سڀئي ڇوڪرا چوَن اسين بيڊ تي سمهون، آئون اهڙي ڪابه ڳالهه نه پيو ڪريان، اوچتو سائين انعام ڪمري ۾ داخل ٿيو چيائين ته بيڊن تي صرف ٽي ڇوڪرا سمهندا باقي ٽي هيٺ، هيٺ لاءِ به ميٽرڪس گهرايا ويا آهن. جي بيڊ تي سمهندا انهن ۾ ڪاشف ميراڻي، شعيب شيخ ۽ مور ساگر باقي ڇوڪرن کي هيٺ ميٽرڪس لڳائي ڏنا ويا. سڄي روم ۾ ڪارپينٽ لڳرايل آهي، ڪمرا تمام سهڻي نموني ڊيڪوريٽ ٿيل آهن. هن هوٽل کي “سمرلينڊ هوٽل” جو نالو ڏنو ويو آهي، جنهن روم ۾ اسين رهون پيا اهو 107 نمبر آهي. هاڻي سڀئي پنهنجي پنهنجي بستري تي سمهڻ لڳا ۽ پنهنجي موبائل سيٽ جي روشني ذريعي سڀئي هوٽل جو جائزو وٺن ٿا ته ڪٿي هي هوٽل به زلزلي جو شڪار ته نه ٿي آهي، پر اهڙي ڪا به ڳالهه نظر نه آئي. شايد نئين تعمير ٿيل آهي جو اڃان ديوارن تي ٿيل رنگ تازو پيو محسوس ٿئي ۽ تازي ٿيل رنگ جي بوءَ پئي محسوس ٿئي. جولاءِ ۾ جنوريءَ جو مزو هتي اچي ورتو آهي. سڀڪو پيو چاهي ته مٿان اوڍڻ لاءِ ڪوئي ڪمبل يا سوڙ هجي ته واهه واهه پر جنهن وٽ پنهنجو ثمر ساڻ هو انهيءَ کي اهو ئي اوڍڻ جي ڪم آيو. سارو ڏينهن سفر جي ڪري ٿيل ٿڪاوٽ سبب ڪوبه جاڳڻ يا ڪچهري ڪرڻ جي موڊ ۾ بلڪل نه هو، ٿوري ئي دير ۾ سڀئي ننڊ کي ٻکين پئي سُمهي رهن ٿا.
صبح ست وڳي اُٿون ٿا ۽ تياري ڪريون ٿا، پر هڪڙو واهه جو مزو ٿي وڃي ٿو، پاڻي اهڙو ٿڌو ڄڻ برف مليل هُجي، جيڪو باٿ روم مان نڪري هٿ ڇنڊيندو ڀڳو اچي. ڪجهه ڇوڪرن ته هٿ مُنهن ڌوئڻ جي همت به نه ساري، ۽ گهڻا وهنجڻ به وساري ويٺا. اسان واري روم مان پهرين آئون وهنتس پوءِ مون کي ڏسي ميراڻي ۽ اعجاز عرف بُگٽي پُڻ وهنتا. جيڪي نه وهنتا اُنهن کي گهڻو ئي ٽوڪيوسين پر پوءِ به همراه چون اسين پاڻي کي هٿ به نه لاهينداسين، راشد ته جيترو سڀني کان وزن ۾ ڳرو ۽ ٿلهو اوترو ڊڄڻو ۽ ڪمزور. هڪڙي ڳالهه ته سردي ۾ اگر وهنجي ٻاهر نڪرجي ٿو ته سيءُ گهٽ لڳندو آهي ۽ بنا وهنجڻ جي جيڪو ٻاهر هوا تي نڪري ٿو اُن تي سردي وڌيڪ اثرانداز ٿئي ٿي ۽ هن ڀيري به ايئن ٿيو. اسين جيڪي وهنتاسين اُنهن صرف ڪپڙا پاتا نه سوئٽر نه جيڪٽ ۽ جيڪي نه وهنتا، اُهي سڀني سازن سميت ٻاهر نڪتا. سمرلينڊ هوٽل ۾ ٻاهر رسيپشن وٽ، جهيلين (ڍنڍن) جا فوٽو لڳل آهن، جهيل سيف الملوڪ، جهيل لولوسر، غار، آنسو جهيل، جهيل دودي پت، اسان جو ٽارگيٽ جهيل سيف الملوڪ هئي ۽ ٻاهر جيپ وارو انتظار ۾ هو، جو جيپ واري سان رات ئي طئه ڪري ڇڏيو هو. هتي اڪثر ڪري ايئن ئي ڪرڻو پوندو آهي. رات جو ئي ڪنهن نه ڪنهن جيپ واري سان ڳالهائي ڇڏڻو پوندو آهي. صبح اُٿڻ کان پهرين جيپ وارو حاضر بيٺو هوندو آهي پر اسان کي هڪ نه ٻن جيپن جي ضرورت هئي، ٻي جيپ جو به هوٽل وارو مالڪ بندوبست ڪري ٿو ڏي.

سفرناما

حيدرآباد کان هنزه تائين