رڳو ڪلمن پڙهڻ تي زور هو
يادن جا طوفان اُٿن ٿا، تون جو ناهين منهنجي ڀر ۾،
کنڊر خواب هي محل لڳن ٿا، تون جو ناهين منهنجي ڀر ۾.
فوراً نمبر ملايم، پرينءَ پنهنجي ساهن جي سرگوشين سميت منهنجي مَن ۾ اچي وَسيو، خوب ڪچهري ڪئي سين ۽ هتي پهريون ڀيرو امان سان به ڳالهايم، چيم امان دُعا ڪجائين هاڻي ٻن ڏينهن کان پوءِ موٽي ايندس ۽ وري پرينءَ سان پيار ڪندي موڪلايم، اهو ئي ساڳيو سوال واپس ڪڏهن ايندين، چيم بس هاڻي انتظار جا ڏينهڙا وڃن پيا ويڙهبا، بس هاڻي ڪجهه ئي پهرن ۾ تو تائين پهچندس، موڪلايوسين.
دوست سڀئي چانهه پي رهيا آهن ۽ مون کي سڏي رهيا آهن. آيس چانهه پيتي، هاڻي روانا ٿياسين، مينگوره شهر جو ديدار ڪندي اڳيان لڳ ئي بريڪوٽ شهر شروع ٿئي ٿو ۽ اڳيان پشاور روڊ تي ڪجهه ٻيا به شهر آهن. شهر کان جيئن روڊ ٻاهر نڪتو، ڄڻ ڪنهن ٻهراڙي ۾ پهچي ويا هجون، ڪٿي ڪچي ۾ لهي ويا هجون، ايتري ته ڌوڙ رستي تي جو شيشا بند ڪياسين ته ساهه مُنجهڻ لڳو، ڪجهه ڪلوميٽر اهڙي حالت ۾ گذارياسين، اڳيان هي جوان جو پٽ پٺاڻ ڊرائيور پنهنجي گهر ڪو ڪم هئس، تنهن وچان سوڙهي رستي تان ڪٽ ڪئي. سائين کي اسان پويان آواز ڏنا، سائين هي پشاور جو مين روڊ نٿو ٿي سگهي، هي ته پاڻ کي ڪيڏانهن ٻهراڙي ۾ پيو وٺيو وڃي. بهرحال ڊپ پوءِ به نه هو، واقعي به هڪ ڳوٺ ٻاهران گاڏي روڪي ۽ ڊوڙي ڪوٽ وٽان هليو ويو، هاڻي سائين انعام کي به شڪ ٿيو تنهنڪري سائين انعام پشاور وارن دوستن کي فون ڪري ٻڌايو ته هن وقت اسين هڪڙي ڳوٺ وٽ پهتا آهيون ۽ اچون پيا، ڪجهه دير کان پوءِ چار پنج ٻيا به همراه ڊرائيور سان گڏ نڪتا جن جي هٿن ۾ لائٽون ۽ شايد لٺيون هيون ۽ گڏ ٿڌي پاڻي جون بوتلون پڻ. ٿڌو پاڻي سڀني پيتو پوءِ نڪتاسين وري سفر تي تڏهن وڃي ڪجهه ڇوڪرا سانت ۾ ٿيا، تيستائين انهيءَ خوف (سسپينس) ۾ هئا ته الائي ڇا ٿيندو. بهرحال ڊرائيور اچيو ٿو وين کي ڀڄائي سڀني گاڏين کي پوئتي ڌڪي پاڻ اڳيان نڪريو پيو وڃي، پويان آهستي آهستي آواز اچڻ لڳا، ابا آهستي هلائي اڃا اسان کي اڳيان به گهمڻو آهي. خير دعائون گهرندا ڪلما پڙهندا اچي پشاور جي وڏن ۽ ويڪرن رستن تي پهتاسين.