بادشاهي مسجد
هيءَ مسجد اورنگزيب بادشاهه اڏرائي آهي، جنهن جي چئني طرفن کان وڻندڙ ۽ اونچا مينار آهن، مسجد ۾ پٿر هڪڙي ئي لال رنگ جو نظر آيو. مسجد جي محراب سامهون ٻه رڪعتون فرض سفر ادا ڪئيوسين ۽ پوءِ ٻاهرين دروازي جي سامهون ئي نڪتاسين، جو مسجد جي ڏکڻ کان منظر به ساڳيون ئي هو، باقي هتي، پاڪستان جو تصور پيش ڪندڙ ۽ اردو زبان جو خوبصورت شاعر علامه اقبال مَدفون ٿيل آهي، جنهن تي پُڻ سُرخ رنگ جي چبوتري ٺهيل آهي ۽ مون کي علامه اقبال جو هي شعر ذهين تي تري آيو:
“مسجد تو بنادي شب بهر ميڻ ايمان ڪي حرارت والون نڳ،
من اپنا پُرانا پاپي هڳ، برسوڻ سڳ نمازي بَن نه سڪا.”
پوءِ آياسين واپس ٻاهر، هتي ٽوڪن ڏيئي پنهنجون جُتيون ورتيوسين ۽ ايئن مسجد کي به الوداع ڪيوسين، ٻاهر نڪتاسين، هڪ ٻه گفٽ وٺي آياسين گاڏي تي. سڀئي دوست ٿڪجي پيا ۽ بُک به پيٽ ۾ گهوڙا ڊوڙائي رهي هئي. توڻي جو صبح کان جوس، آئس ڪريم، بوتلون ۽ بسڪيٽ وغيره کائيندا رهيا هئاسين، پر “ان بنا ايمان ڪٿي” سو سڀني دوستن چيو پهرين ماني کائبي. ڊرائيور کي چيوسين، جيڪا چڱي هوٽل هُجي اُتي هلي گاڏي روڪ، هڪڙي چوڪ تي اچي گاڏي بيهي ٿي، شيشي جو دروازو کولي ڪري اندر داخل ٿيون ٿا، هي حافظ هوٽل آهي. آهي ته تمام ننڍڙي (صرف هڪ AC روم) پر رش تمام گهڻي هئي، مٿي ڪيمرائون لڳيون پيون هيون ۽ هڪڙي ٽي وي رکي هئي، جنهن جي ذريعي سڄي هوٽل ۾ ويٺل ماڻهن کي مانيٽر ڪيو پي ويو. بهرحال اسان چڪن برياني ۽ رائتو چيوسين، برياني جون ڀريل پليٽون سڀني کائي ڍئو ڪيو.