ايـوبـيـه گلي

رستي ۾ هڪڙو ننڍڙو شهر ڪراس ڪريون ٿا جنهن کي “بايان” چيو پي ويو، هي شهر صوبي پنجاب ۽ صوبي سرحد جي سرحد تي آهي. شهر جو هڪ حصو صوبي پنجاب ۾ ته ٻيو حصو صوبي سرحد ۾ آهي، هاڻي اسان پنجاب کي پوئتي ڇڏي، سرحد جي سرحد تي پير پاتا اٿئون، ڪجهه سفر اڳتي هلي پوءِ گلين جو سلسلو شروع ٿئي ٿو، جهينگا گلي، چانگيه گلي، نشيلا گلي، هتان صرف گذر ٿئي ٿو ۽ رستي هلندي ئي نظاره ڪندا ٿا هلون، اسان جي منزل اڃان اڳيان ايوبيه گلي هئي ۽ آخرڪار ايوبيه گلي تائين به پهچي وياسين. هي ننڍڙو شهر به هزارين فوٽ اوچائي تي آباد آهي، دڪان يا هوٽلون ڪي خاص قسم جون ته ناهن، پر ايڪڙ ٻيڪڙ ڪا هوٽل چڱي به نظر آئي، سڀني دوستن جو رايو هو ته پهرين ماني کائجي پوءِ گهمجي. جيئن ئي گاڏي ڪنهن سائيڊ تي پارڪ ڪئي سين ته چؤڌاري پٺاڻ ورئي ويا، جن جي هٿن ۾ ٿالها هئا. جيڪي هوٽلن جا بيرا هئا، ڪو چوي “سر ادهر آءُ، تازه کهانا مليگا”، هر ڪوئي پنهنجي پنهنجي هوٽل جي تعريف پيو ٻڌائي، هڪڙي پٺاڻ کان ڀاڄين ۽ انهن جي اگهه بابت پڇون ٿا، پر خاص ڳالهه اِها ته انهيءَ بيري گاڏي تي نظر رکڻ جي ذميواري قبولي هئي، تنهنڪري انهيءَ جي ئي هوٽل ۾ وڃڻو پيو. اسين هوٽل اندر نه ويٺاسين، ٻاهرين پاسي کُليل اڱڻ ۾ ٽيبلون لڳرائي اُتي ويٺاسين ۽ قدرتي نظارا به ڪندا رهياسين، هي وڻ جيڪي چيڙ يا پائن ڪوئن جا آهن اُنهن بابت سوچيون پيا ۽ حيران آهيون. انتهائي هيٺ اونهائي کان شروع ٿي ۽ اسان کان به مٿي الائي مٿي اُڀا نظر اچن پيا، ڪيترائي سوين فوٽ اوچائي رکن ٿا. هي وڻ انتهائي سڌي قد جا مالڪ آهن. سامهون واري هوٽل بلڪ هن ئي هوٽل جو حصو هو، جنهن تي ڇپرو اڏيل هو، جنهن ۾ فيملي وارا ماني کائي رهيا هئا. هتي الڳ يا “پردي کا خاص انتظام” اهڙو ڪجهه به ناهي، اسان جي ٽيبل جي سامهون ئي هڪ عورت ٻه مرد جيڪي پٺاڻ ئي آهن، ٽيبل لڳرائي ويهن ٿا، عورت لڳي ته عمر جي پڪي پئي پر شايد شادي هاڻي ٿي هئي جو چهري تي حيا جي لالائي چٽي نظر اچي رهي هئي ۽ چاندي تن تي ڳاڙهو لباس پاتل هوس، جيڪو پڻ شاهد بنيو بيٺو آهي ته ها هيءَ نئين ڪنوار آهي. نوجوان جيڪو پڻ قد بت ۾ عورت کان هلڪو هو، اهو گهوٽ پيو لڳي، باقي ڏاڙهي سان همراه پوڙهو انهن مان ڪنهن به هڪ جو پيءُ ۽ ٻي جو سهرو لڳي رهيو هو. خير ماني ته سُٺي هئي، کائي اُٿياسين، اُهي به ٽيئي گڏجي اُٿيا. ٻاهر واش روم تي مرد عورتون صفا گڏ گڏ بيٺا آهن واري جي انتظار ۾. اسان جو به وارو آيو هٿ ڌوئي بل ادا ڪري ۽ ڊرائيور کي سامان جي پارت ڪري اڳتي نڪتاسين، ايوبيه گلي پوائنٽ تي وڏي پيهه لڳي پئي هئي. انتهائي خوبصورت رنگ ۽ جوانيون جهومندي نظر آيون. سامهون ئي سيڙهين تي ٽي سهيليون بي هجاب ويٺيون ڪچهري ۾ مست، کلنديون ۽ تاڙا ملائينديون رهيون. اسان به آس پاس چڪر ڏيئي ۽ ٽڪيٽ وٺڻ لاءِ لائن ۾ بيٺاسين. وڏي لائين هئي چيئرلفٽ تي وڃڻ لاءِ 70 روپيه وڏو ماڻهو، 40 روپيه ننڍو ٻار، اسان مان صرف ضياءَ ۽ راشد نه هليا، باقي سڀني دوستن ٽڪيٽون ورتيون. ضياءَ جو ته شوق نه هو، باقي راشد چوي مون کي ڊپ ٿو ٿئي، جيڪو اسان سڀني کان ٿلهو متارو هو. دوستن چرچا به ڪَيَسَ پر نه هليو. چيئرلفٽ جيڪا بجلي تي هلي رهي هئي، ٻه ڪُرسيون هيون لوهه جون ٺهيل مٿان کان ڍڪ وريل، جيئن ويسپا رڪشه جي ڇت ٿئي ٿي ايئن ۽ اڳيان گوڏن وٽان آڏ هئي، جيڪا چيئرلفٽ جي هيٺ اچڻ سان مٿي ٿئي ٿي ۽ جيئن ئي ماڻهو ٽپ ڏيئي ويهي ٿو ته اچي گوڏن مٿان ڪري ٿي هيٺ پير رکڻ لاءِ پُڻ پائيدان ٺهيل آهن. چيئرلفٽ کي بريڪ وغيره ناهي. ڊوڙي لهبو ۽ ڊوڙي چڙهبو آهي، مونکي ته حيرت تڏهن پي ٿي جڏهن انتهائي ٿلهيون مايون ڪن جي ته هنج ۾ ننڍڙا ٻارڙا به هئا، اُهي به ڊوڙي لهي ۽ چڙهي رهيون هيون. اسين به اسٽاپ تي جيڪا مخصوص دِڪي ٺهيل آهي، تنهن تي بيٺاسين. پوري بيلينس ۾ بيهڻو پوندو آهي، جيئن ئي چيئرلفٽ ايندي آهي انهيءَ ۾ ويهڻ آسان هوندو آهي. آئون ۽ سائين انعام چيئرلفٽ ۾ ويٺاسين، جيئن جهاز زمين تان آهستي آهستي مٿاهين طرف ويندو آهي، بلڪل ايئن اسين مسلسل مٿاهينءَ طرف وڃي رهيا آهيون.

سفرناما

حيدرآباد کان هنزه تائين