جڏهن هنزه جي حُسن دري مان مُسڪرايو
تنهنجي مُرڪ جي،
ڇا ڳالهه ڪجي.
ٻوڙي، لوڙي ويا مونکي،
تنهنجي نيڻن جي،
ڇا ڳالهه ڪجي.
ڪيئن ٿو ڪوئي بچي سگهي، هيٺ بازار ۾ آياسين. ڪُجهه شيون ۽ ڪپڙو پُڇايوسين، پر هتي ته هر هنڌ کان وڌيڪ مهنگائي هئي. جنهن ڪري ڪجهه به خريد نه ڪيوسين. خبر پئي ته هتي سال جا صرف چار مهينا ڪاروبار هلندو آهي، تنهنڪري باقي اٺ مهينن جي پورائي لاءِ اهڙا ريٽ هوندا آهن، جو حساب وڃي برابر بيهي. اسان وٽ ته ايتري گنجائش ئي نه هئي، هڪڙي شال چُڪائي سين 23 سؤ پيو چوي. مزي جي ڳالهه ساڳي شال، ساڳي ڪپڙو، ساڳي ڪڙائي مري مان ميراڻي ٽي سؤ روپين ۾ ورتي هئي. خير اسان کي اگهن جي خبر پئجي وئي. گهمي ڦري واپس اڏي تي پهتاسين، گاڏي اڳ ئي تيار بيٺي هئي. هتي جا ماڻهو ته هئا ئي ڪونه، اسين آياسين ۽ ڊرائيور کڻي گاڏي مان هٿ ڪڍيا. هنزه کي وسندڙ برسات ۾ الوداع ڪيوسين، هنزه کان ٻاهر نڪتاسين ڄڻ خواب مان سجاڳ ٿياسين. رستي ۾ گاڏي وري هڪڙي جهوپڙا هوٽل اڳيان اچي بيٺي، هوٽل ۾ اندر ويٺاسين ۽ ڪڙڪ دود پتي چانهه ٺهرائي پيتي سين. سڄي سفر جا ٿڪ لهي ويا. واپس اچي ساڳين اڏي گلگت تي پهتاسين، اتي ٻي وين انتظار ۾ بيٺي هئي. اها ئي وين هئي جنهن ڪالهه اسان کي چيلاس مان کنيو هو. وين ۾ سڀئي ڇوڪرا چڙهيا، مون سوچيو هيٺان پي سي او تان فون ڪري وٺان، پرينءَ جا احال احوال ڪري وٺان متان پريشان ٿئي جو ٻه ٽي ڏينهن کان رابطي ۾ ناهيون. مون فون ڪئي اتفاق سان نمبر ملي ويو پوءِ سڀني سان حال احوال ٿيا. پرينءَ جو آواز جيئن ئي سماعتن تائين پهتو، ڄڻ تازو توانو ٿي ويس، نئون روح ڀرجي ويو ۽ سفر جا سارا ٿڪ لهي ويا. تيستائين دوست وين کڻي ويا هليا. آئون پويان روانو ٿيس، هڪ رات جو وقت پنهنجي ديس کان هزارين ميل پري گلگت ۾ بلڪل اڪيلو ۽ اوپرو ٻيو ته ايترو خوف نه هو اِها پَڪ هئي ته ماريندو ته ڪير ڪونه پر پرس ۽ ڪيمره ڦري ويا ته ڄڻ سڀ ڪجهه ڦرجي ويو. اسپيڊ چڱي خاصي وڌائي ڇڏيم، اچي هاسٽل تي پهتس هڪ ٿڪجي پيس ٻيو ته سڀني گروپ وارن تي خوب ڪاوڙ هئي تنهنڪري ڪنهن سان به ڳالهايم ڪونه، سڌو روم تي پهتس. ٿيلهي ۾ تڙتڪڙ ۾ ڪپڙا سيٽ ڪيم باقي سڀئي ڇوڪرا ٿيلها کڻي هيٺ لهي رهيا هئا، ڪي ته وين ۾ ويهي به چُڪا هئا. آئون به ٿيلهو ڪُلهي ۾ وجهي اچي وين ۾ ويٺس، مون کي اڃا به ڪاوڙ وڌي وئي جو ڪنهن به مون کان اهو به نه پُڇيو ته تون پنڌ جلدي ڪيئن پهتين، خير ڏک ۽ ڪاوڙ جي گڏيل لهرن ۾ لڙهندي اچي شهر ۾ پهتاسين، انهيءَ ئي ساڳي رمضان هوٽل تي رات جي ماني کاڌي. جنهن وقت ماني جي وڏي گول ٽيبل تي سڀئي ڦري ويٺاسين، انهيءَ وقت نيٺ صبر جو پيمانو ڇُلڪڻ لڳو، سڀني کي مخاطب ٿي چيم، توهان مون کي اڪيلو ڪيئن ڇڏي آيا. سڀني تجسس سان نهاريو، ڪٿي؟! ڪٿي! وري اڻڄاڻ پيا ٿيو، سڀني اهڙو سيريئس انداز سان انڪار ڪيو، سمجهي ويس ته واقعي به اهي انهيءَ سڄي وارتا کان اڻواقف هئا. جڏهن ڳالهه ڪري ٻُڌايم ته پوءِ سڀني چيو يار معذرت اِها ته واقعي وڏي غلطي ٿي. اسان مان ڪنهن کي به اهو ذهن ۾ ئي نه رهيو ته ڪو اسان جو هڪڙو ساٿي گهٽ آهي. وري به خير ٿيو جو اڏي کان شهر ڏي آياسين، اگر شهر ڇڏيون ها ته پوءِ وڏو مسئلو ٿئي ها. هتي موبائل سروس به ناهي، شايد ئي ڪو رابطو ٿي سگهي ها. گلگت کي چنڊ اُڀري اچڻ کان پوءِ الوداع ڪري، بشام لاءِ نڪري پياسين.
سامهون چنڊ هو ۽ هڪ طرف ڌرياءَ جي انتهائي اڇَي اُجري پاڻيءَ جو پٿرن سان ٽڪرائجندڙ سريلو آواز، ٻي طرف آسمان سان ڳالهيون ڪندڙ اوچا پهاڙ، اهڙا منظر ته اڪثر خوابن ۾ ڏسبا آهن ۽ اسين هينئر کليل اکين سان ڏسي رهيا هئاسين. تقريباً رات جو هڪ ٿيو هو، ڇانگله هلز تي اسٽاپ ڪيوسين ۽ ڪجهه دوستن چانهه پيتي، ڊرائيور کي به چانهه پياريسين جو رستي ۾ ڪٿي ڪٿي کيس ننڊ جو جهٽڪو پيو اچي. پاسي ۾ ويٺل سائين انعام ته هونئن ئي ٺهيو گاڏي ۾ ويٺو ته ننڊ گهيري وينديس، راجيش نوٽيس ورتو تنهن سائين انعام کي به هوشيار ڪيو ته ڊرائيور سان ڪچهري ڪر نه ته پوءِ سڀني جي سر جو خير ناهي. رستي ۾ دبير شهر جي ڀر ۾ وهندڙ درياءَ، شهر ننڍڙو پر خوبصورت منظر پي لڳو. اڳيان هلي صبح ٿيڻ وارو هو، هڪڙي جهوپڙا هوٽل تي چانهه پيتي.