ڳاڙها سندن ڳل
ڦيريدار ۽ مُسلسل مٿي چڙهندڙ رستي تان چڙهندي ٻنهي طرفن کان ڏسندي اڳتي وڌندا رهون ٿا، اڳيان هڪ هنڌ اهڙو اچي ٿو جتي ماڻهن جي ڪلهي گس لڳي پئي آهي، “سائين انعام هاڻ ڄڻ حيدرآباد واري ريشم گلي مان گذري رهيا آهيون، مون چيو، ٿورو اڳتي وري ڇت سان ڍڪيل بازار ڄڻ انڊر گراؤنڊ بازار هجي جيڪڏهن رش ۾ بجلي هلي وڃي ته هتي ته وڏو قهر ٿي سگهي ٿو. اڳيان وري به کُليل آسمان، آسمان تي هلندڙ ڪڪر ۽ وسندڙ ڪڪر پرينءَ جي کُليل وارن جو احساس ڏياري رهيا آهن.
ڪَڪر ويندا وري واپس،
ڇڏ نه وار تون ڇوڙي،
مِٺا هي مُند بارش جي.
بادل کي جيئن ڀٽون سارين،
ڪريان ٿو ياد ايئن توکي،
مِٺا هي مُند بارش جي.
8 هزار فوٽ جي بُلندي تي اڏيل هي آشيانو جتي گهلندڙ تازي هوا کي ڏسندي اِهو محسوس ٿئي ٿو ته هتي سڀ کان وڌيڪ وقت ماڻهن جو محبتون ڪندي گذرندو هوندو، شاهه بلوط ۽ سُنبل جا وڏا وڻ ۽ جتي به ٿورو ڪو ٽڪرو خالي ته اُتي رنگ به رنگي گلن سان سجايل خوبصورت پارڪ، پکين جون سهڻيون لاتيون، آبشارن جو وَهڻ، ڇا هيءَ زميني جنت ناهي ۽ جنت لاءِ ٻُڌو آهي ته “اُتي نه ڪو ڪم نه ڪار ۽ موتين جهڙيون خوبصورت حورون جن کي نه ڪنهن جن، نه ڪنهن فرشتي ڇُهيو هوندو ۽ وهندڙ نديون، جهرڻا، آبشار، جيڪا به قدرتي خلقيل ميوات سوچيو ۽ اوهان جي سامهون هُجي ۽ اُتي صرف ۽ صرف محبتون ئي هونديون، اکين ۾ اکيون هونديون، نه بُک جو احساس نه پاڻي جي پياس” تڏهن ئي ته اها جنت ٿي سڏجي.
مُسلسل تنهائي جي ڀاڪر ۾ رهندي، ڀريا پير زندگي جڏهن خودڪشي ڏي،
ٻانهون پکيڙي تو روڪيو هو مونکي، جنت، جي مليو ڄڻ نظارن جو ساٿ.
جڏهن عاشق کي صرف پنهنجي محبوبه جي کُليل ٻانهن جي دائري اندر ئي جنت جو احساس ٿئي ٿو ته پوءِ ڀَلا هنن حقيقي منظرن ۾ محبتون پروان نه چڙهنديون هونديون ته ٻيو ڀلا ڇا هوندو.