ور وڪڙ پيچرا ۽ نيٺ گونگي ڳالهايو
هاڻي ته گهاٽن جهنگلن جي وچان ۽ ور وڪڙ کائيندڙ روڊن تان هلندي هڪ ته گُهٽ ۽ ٻيو خوف پيو محسوس ٿئي، مون کي ته اسلام آباد مجموعي طرح سٺو نه پيو لڳي، تفريح پوائنٽن کان هٽي ڪري. مون چيو واقعي ئي اسلام آباد لاءِ امر جليل جا لفظ صحيح پيا لڳن، “نيٺ گونگي ڳالهايو” ۾ هڪ هنڌ لکيو اٿس ته: “اسلام آباد اصل ۾ شهر نه آهي، اسلام آباد راڪاس آهي، وڏي بلا آهي، مختلف سيڪٽرن جو جهنگ آهي، جنهن ۾ ماڻهو ورهائجي ويا آهن، پنهنجي سڃاڻپ وڃائي ويٺا آهن”. مٿان وري سائين انعام اسلام آباد لاءِ هڪڙي مشهور چوڻي ٻُڌائي ٿو: هي اهو شهر آهي جنهن ۾ “موسم ڪا اعتبار نهيڻ سڙڪيڻ هموار نهيڻ لوگ وفادار نهيڻ” ۽ مون کي اها چوڻي صحيح محسوس ٿي، اُن ڪري جو ناول سڄو منهنجي ذهن ۾ ڪنهن يادگار منظر جيان چٽيو پيو آهي، ماڻهو الائي ڇو اسلام آباد، اسلام آباد ڪندا آهن. شايد اُنهن لاءِ مزو آهي، جن کي غريب ماڻهو، بي زبان ماڻهو پنهنجا قيمتي ووٽ ڏيئي هن پاسي موڪلين ٿا ۽ پوءِ اُهي هتي سڀئي عياشيون ڪن ٿا ۽ پوئتي مُڙي وڃڻ، سواءِ اليڪشن جي، تيار ئي نه ٿيندا آهن.
گاڏي ور وڪڙ کائيندي ۽ مٿاهين طرف ڊوڙي رهي هئي، اسان جو رُخ هاڻي سڌو شڪر پڙيان ڏانهن آهي. گرمي پئي محسوس ڪرائي ايئن ڄڻ ڪنهن پهاڙي علائقي ۾ اچي ويا آهيون، ڀلي کڻي پهاڙن تي به هلي رهيا هُجون، وقت ۽ فاصلي کي گڏ گڏ ويڙهيندي اچي اُن پِڙيان تي پُهتاسين.