سفرناما

حيدرآباد کان هنزه تائين

“حيدرآباد کان هنزه تائين” سفر ۾ جتي لاهور ۽ اُتي جي مشهور تاريخي جاين (مينار پاڪستان، شاهي قلعو، بادشاهي مسجد، واگها بارڊر) کان وٺي وادي ناران، جهيل سيف الملوڪ، گلگت، وادي هنزه، سوات ۽ پشاور بابت معلومات ڏنل آهي اُتي انهن هنڌن تائين پهچڻ ۽ ماڻيل مشاهدن، تجربن ۽ نظارن جو پُڻ احوال ڏِنو ويو آهي، ۽ هي سفرنامو انهن هنڌن تي وڃڻ لاءِ سٺي گائيڊ آهي ۽ گهر ويٺي پڙهڻ وارن لاءِ سٺو تفريحي ڪتاب آهي.
  • 4.5/5.0
  • 2581
  • 820
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • مور ساگر
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book حيدرآباد کان هنزه تائين

بليدي مان بُگٽي

دوست جيڪي خاموش خاموش منظر ڏسندا آيا، تن مان هاڻي پهرين اسحاق گانو ڳائڻ شروع ٿئي ٿو، عابد ٽوڪيندي چوي ٿو “ميرالي ماٺ ڪر” ۽ پوءِ آهستي آهستي ۽ پوءِ زور زور سان هڪ مان ٻيو، ٻي مان ٽيون ڳائڻ شروع ٿا ٿين. هاڻي اعجاز اڪيلو ٿو ڳائي، سنڌي، اردو، پشتو، انگريزي، سرائيڪي ۽ پنجابي، تڏهن گاڏي ۾ ٽهڪڙو مَچي وڃي ٿو. سڀئي داد واري انداز ۾ چئون ٿا واه بگٽي تنهنجي لئه، ڇا ڳالهه آهي بُگٽي جي، اصل ۾ نالو اعجاز جعفري هو، پر ڪجهه دوست ڪنهن وقت جعفري بجاءِ بليدي پيا چوَن ۽ مون وري ٺوڪي بليدي مان بُگٽي ڪري ڇڏيو، اسلام آباد هاسٽل تي رکيل اُهو نالو اهڙو پَڪو ٿي ويو هو، جو هن وقت پاڪستان ۾ ڪرنٽ اِشو اهو ئي هو “بُگٽي بمقابله مشرف” تنهنڪري هاڻي سڀئي دوست کيس صرف بُگٽي ئي سڏين. افسوس جو هن وقت جڏهن هي سفرنامون لکجي رهيو آهي، “اڪبر بُگٽي کي لاقانونيت جي راڄ ۾ انتهائي بي رحماڻي انداز سان قتل ڪيو ويو، ۽ آخر ۾ لاش به وارثن حوالي نه ڪيو ويو. هڪڙو سياسي اڳواڻ هو، سرڪاري عهدن تي به رهيو ته اسيمبلي ميمبر پُڻ ۽ هاڻي صرف قومپرست هو ۽ هن جڏهن حق پني وٺڻ بجاءِ ڇني وٺڻ وارو رستو اختيار ڪيو ته اهو رستو جنرل مشرف کي منظور نه هو ۽ هن سان جنگ جوٽيائين ڪجهه عرصي اندر ئي آهستي آهستي ساٿين سميت کيس ابدي ننڊ سمهاريو ويو. گهٽ هنن سان به نه ٿيو ٻُڌڻ ۾ آيو ته چڱي تعداد ۾ وڏي رينڪ جا ڪُجهه فوجي ۽ ٻيا سپاهي پُڻ بگٽي جي بارود جي بَک ٿي ويا. خير بگٽي ڪن لاءِ چڱو ته ڪن لاءِ خراب به هوندو، پر مجموعي طرح ۽ آخري گهڙين کي اهميت هوندي آهي، سو هن آخري ميدان اياز جي هن شعر جي پيروي ڪندي ملهايو:
آ مرڻو هر ڪنهن ماڻهو کي، پر ايئن نه مرنداسين،
ڪو ٻارڻ ٻاري وينداسين، ڪا آڳ لڳائي وينداسين.
ڪاش اسان جا سنڌي قومپرست اڳواڻ پُڻ اياز جي انهيءَ شعر جي پيروي ڪندي پنهنجي قولن تي پورا لهن ۽ هميشه حق پني نه ڇني وٺڻ گهرجن، جو درس ڏيندا رهيا آهن، ڏسجي ته ڪڏهن ٿا حق ڇِني وٺن!!
لڳي ته ڪو نه ٿو، ڪو وقت هيو جو قومپرستن جو تقريرون ٻُڌي جوش ۾ اچي ويندا هياسين بدن جا وار اُڀا ٿي ويندا هُيا، ته بس هاڻي اِجهو ڪي اِجهو اسان تان ڏُکيا ڏينهن ويا، اسان پنهنجي سمورن وسائيلن جا پاڻ مالڪ ٿا ٿيون ۽ پوءِ سنڌ ۾ خوشحالي ئي خوشحالي هوندي، پر هاڻي عمر جي ٽي حصي ۾ پهچڻ کان پوءِ ڄڻ ته اُميد نه رهي آهي يارن ۾، ته ڪو ٻوٽو ٻاريندا.