اکين جو قسم پو رُلن ٿيون اکيون
هڪڙو عجب ٿيم ته سامهون واري سيٽ تي هڪڙي فيملي سان گڏ هڪڙي ننڍڙي ڇوڪري مشڪل سان نئون ڏهه سالن جي هوندي تنهن کي ڪو اوچتو ڪان لڳو سو به پٺاڻ جو، جيڪو اسان سڀني ۾ قد جو ننڍڙو هو ۽ انتهائي بيڪار قسم جي ۽ ميري شرٽ پاتل. انهيءَ تي هي به همراه سگريٽ مٿان سگريٽ پيو پيئي ۽ هو ڇوڪري ته اک ئي نه پي ڪڍي، سندس فيملي جنهن سان گڏ مرد به هئا اُنهن جو ٿورو به خيال نه پئي ڪري. تڏهن دل تي تري آيو:
اکين سان جڏهن ملن ٿيون اکيون،
اکين جو قسم پو رُلن ٿيون اکيون،
ٽوڙي ڪن ٿيون هي حِصا حِصا،
جڏهن ڀي ملي پو ٽُٽَن ٿيون اکيون.
پر اهو منهنجو خيال هو، هتي نه ئي اُن ڇوڪريءَ کي اهڙو ڪو اثر ٿيندو ۽ نه ئي هن پٺاڻ جي پُٽ کي، هنن ته هونئن ئي مڙئي پي دل پشوري ڪئي ۽ هوءَ اڃان محبت جي ميدان ۾ بالغ به نه هئي.
آئون وري به پرينءَ سان رابطو بحال رکان ٿو ۽ ٻُڌايانس ٿو ته حيدرآباد پهچي حال احوال ڪنداسين، پر شايد اڄ نه پهچي سگهان، جو حيدرآباد ئي ڏهه يارهن وڳي پهچنداسين ۽ پوءِ بدين جي گاڏي ملڻ مشڪل آهي.
ٽنڊي آدم کان هڪڙو ننڍڙي عمر جو پر تمام موٽو ۽ چيني اسٽائل وارو، چشمون پاتل ڇوڪرو سوار ٿيو، جنهن جي هٿ ۾ مٺائي جو دٻو هو، مٿي برٿ تي وڃي سُتو، مٺائي وارو دٻو هيٺ ويٺلن تي اچي ڪريو، انهن لڪائي ڇڏيو، جڏهن همراه سجاڳ ٿيو تڏهن لوڻا هڻڻ لڳو ته مٺائي ڪيڏانهن وئي، پوءِ هيٺ ويٺل همراهن کي به لڳو مذاق انهن اهڙو ته تنگ ڪيس پر پوءِ اهو چينائي مهانڊو رکندڙ ٻار به سنڀالي ويو ۽ چرچن جا جواب ڏيندو حيدرآباد تائين کلائيندو آيو.
حيدرآباد اسٽيشن تي لهي سڀني دوستن هڪٻئي کان ڀاڪر پائي موڪلايو ۽ ٿوري دير هٿ هوائن ۾ اُڏريا، پوءِ سڀ ڪو پنهنجي پنهنجي آکيري ڏانهن اُڏامي ويو.