پـشـاور
اسين به جيستائين هاسٽل تي پهچون، تيستائين ڊرائيور سان تلخ ڪلامي ٿي پئي، اصل ۾ صرف جڳهه جو صحيح علم نه هئڻ جي ڪري ئي ايئن ٿيو، خير پوءِ ٻيو ڇوڪرو جيڪو رستي مان چڙهيو هو تنهن ڏس ڏنو ته هاسٽل ته پويان آهي، توهان اڳيان پيا وڃون، پوءِ گاڏي کي پوئتي موڙي آياسين هڪڙي وڏي ايراضي تي پکڙيل هاسٽل ۾ هن هاسٽل جي مشابهت لاهور يونيورسٽيءَ واري هاسٽل سان ملندڙ جلندڙ هئي.
جيستائين هاسٽل اچي وري به ياد پيا جي اچي ويئي، سوچيم ڇو نه پرينءَ سان حال احوال ڪري وٺجي ۽ فون ڊائل ڪيم، منٽن ۾ هزارين ميلن جو فاصلو طئه ڪري پرينءَ جي ساهن جي سُرهاڻ مونکي معطر ڪري وئي.
شام جي لالاڻ ۾ تنهنجي بدن ۽
تنهنجي چپن جي ڳاڙهاڻ ته
روز ڏسندو آهيان
پر
اڄ واهوندي جي واءُ ۾
تنهنجي ساهن جي سُرهاڻ آئي
ڇا؟
هي هوائون ڪوڙ ٿيون ڳالهائن
يا
واقعي ئي تون ايڏا وڏا
ساهه کڻندي آهين!؟
نيٺ پُڇائي پُڇائي اچي پُهتاسين، جِتي پهچڻ گُهربو هو، اُتي پهچي ئي وياسين. بدين کان عمران جو فون آيو پڇيائين ڪٿي آهيو؟! ٻُڌايو مانس ته هاڻي پشاور يونيورسٽي هاسٽل تي پهتا آهيون.
سامان وڃي هڪڙي وڏي ڪمري ۾ سائيڊ کان شفٽ ڪيوسين، خبر پئي ته رهائش به اتي ئي آهي، AC روم هو فرش تي قالين وڇيل هو، ويٺاسين ۽ پوءِ سڀ واري واري سان تڙ ڪري هاسٽل تي وياسين، سڀني دوستن پنهنجي پنهنجي ماني کاڌي، ڪن بسڪيٽ کاڌا جنهن کي جيڪو وڻيو پر سڀني جي حالت بُري هئي. سڄي ڏينهن جي سفر دوران ۽ ٻيو ته موالي ڊرائيور سان گڏ سفر ۾ هئاسين سو ساهه سُڪا پيا هئا.
آياسين روم تي اردو ڳالهائيندڙ دوست شروع ٿي ويا پَتن تي، باقي اسين ٻيا تقريباً سمهي رهياسين، هو الائي ته ڪيتري دير کان پوءِ سُتا هئا.
صبح ساڍي ستين وڳي کان به پهرين اُٿياسين، تياري ڪئي سين، ڪلاڪ ڏيڍ تياري ۾ لڳو، جيستائين سڀئي دوست تيار ٿي نڪرن، تيستائين مون موقعي مان فائدو وٺندي هاسٽل جي اڳيان خوبصورت پارڪ ۾ ٻه ٽي فوٽوگرافس وٺي لاتا.