شڪرپڙيان
ڪجهه ئي گهڙين ۾ موبائيل مان اُهو ئي ساڳيون آواز اچي ٿو: “هر جاءِ پرين هر محفل ۾ مون کي تنهنجي ڪمي محسوس ٿي ٿئي”، پرينءَ کان سواءِ ڀلا هر هر ڪير ٿو ڪنهن کي ساري، ڪال ok ڪيم پريان پرينءَ ئي هو، جنهن جي ساهن جي سرگوشيون محسوس ڪري رهيو آهيان ۽ سندس آواز لهرن ذريعي هتي منهنجي وجود کي واسي وڃي ٿو، انتهائي خوشي جي سَمي ۾ سوچيان ٿو کيس شعر موڪليان:
جڏهن به چنڊ ٿا ڏسون، پرين توکي ٿا ساريون،
کڻي اُڪنڊ ٿا جيئون، پرين توکي ٿا ساريون.
سندس هر بار جيان هن بار به اهو ئي معصوميت مان پڇيل سوال ته: “واپس ڪڏهن ايندين؟” ۽ منهنجو به هر بار ساڳيو ئي جواب “مٺي جلدي موٽي ايندس”
شڪرپڙيان ۾ هڪ خاص باغيچو سڏيو وڃي ٿو، جنهن ۾ ڏيهي توڙي پرڏيهي سياحن ۽ وڏن ماڻهن جا پوکيل وڻ ۽ ٻوٽا آهن، اسين ڄڻ پنهنجي ڪنهن تر جي ميلي ۾ گهمي رهيا هجون، رش ۽ سامان جي لڳايل اسٽالن مان ايئن پيو محسوس ٿئي. هتان به هڪڙو ننڍڙو گفٽ ورتم، اچي ٿا ويهون شڪرپڙيان جي ڪينٽين تي جتي لوهه جون وڏيون ٽيبلون ۽ اُنهن تي رکيل وڏا ڪولر پاڻي جا. جنهن کي ضرورت پئي پاڻي ڀري پيئي، ڪُجهه دوستن چانهه پيتي ڪُجهه دوستن بوتلون پيتيون ۽ هاڻي هتي جي هوائن، هُڳائن هتي جي گُلن ۽ گَسن پَٽن کي الوداع ڪري واپس ورون ٿا.