ننڊ به پري پري کان پي ڏٺو
ڪجهه ڪلاڪن کان پوءِ سڀني کي اچيو ٿو سيءُ سٽي. سڀني جي رڙ ڊرائيور تي “استاد AC بند ڪرو” ڪو چوي “او استاد ٻيلي اي سي بند ڪر نه ته اسان جو ويهڻ مشڪل آهي.” سڀني ڇوڪرن هڪٻئي کي ڏسي ڏسي هاڻي هوڪرا هڻڻ لڳا ته ڪنهن داٻي واري آواز سان ڳالهائڻ شروع ڪيو، پر اُستاد ڄڻ ته ڪنن کان ٻُڌي ئي نه پيو، نيٺ سائين انعام اُٿي وڃي ڊرائيور جي مٿان بيهي کيس چيو، پوءِ اي سي بند ٿيو ۽ ڪجهه آرام ڪيوسين.
صبح تڏهن اُک کُلي جڏهن هڪڙي صفائي کان وانجهيل بيڪار هوٽل “پاڪستان” اڳيان ڪوچ بريڪ ڪيو. سڀ مسافر لٿا، ناشتوڪرڻ لاءِ، هٿ منهن وغيره ڌوئي ڪُجهه گهڙيون ترسياسين اسان ته صرف چانهه بسڪيٽ کاڌا، چانهه به پيئڻ لائق نه هئي پر پوءِ مڙوئي وياسين. پي، وري هلڻ جي تياري ڪئي، ڊسٽرڪٽ ڪوهستان جي هن داسو ديهه کي ڇڏي اڳتي روانا ٿياسين، هي ته ڪوهستان صرف وڏا پهاڙ ۽ سي به پٿرن جا، ڪا به ساوڪ نظر نه پئي اچي ۽ ٻيو اسان جي سنڌ ۾ ڪاڇي ۾ ڪوهستان آهي، جنهن جي هيلوڪين برساتن کان پوءِ ته گهمڻ جي دعوت به ملي هئي. دوست مصطفيٰ ميمڻ ۽ سائين شيخ عبدالله طرفان، جيڪي ٻئي ٿاڻي بولاخان جا آهن. مصطفيٰ ميمڻ صحافي آهي ۽ شيخ عبدالله سوشل ورڪر آهي، ساڻن تمام سُٺي نيازمندي آهي. مون مصطفيٰ کي چيو اگر صبح مان اچون سويري ۽ شام واپس موٽي سگهنداسين، چيائين، اِتي ئي ويٺو رهه اچڻ جي ڪا ضرورت ناهي، گهمي ٿو ڪوهستان ۽ موٽي ٿو شام جو.