آجا پرديسي ۽ وکريل وار
هوائن ۾ خوشبوءِ آ پکڙي وئي،
پرين وار پنهنجا نه کولي گُهمو،
ڪيڏي سونهن تنهنجي آ نِکري وئي،
هوائن ۾ خوشبوءِ آ پکڙي وئي.
آخري حصي تي اچون ٿا، جتي سڀ کان مٿي هوٽل ٺهيل آهي، جنهن ۾ ملڪ جا سربراهه ۽ ٻاهران آيل وڏن ماڻهن جي ئي ماني چانهه جو بندوبست ٿيل هو. اسان ته هوٽل جي سيٽنگ ۽ دروازي سان لڳل اهم سياستدانن جون تصويرون ڏسي ئي پويان پير کنيا ۽ اُن جي پاسي ۾ ٿورو هيٺ هڪڙو گول نما ٺهيل پوائنٽ جنهن کي چؤطرف جهنگلو لڳل آهي. هتي بيهي ڏسڻ سان پورو اسلام آباد شهر نظرن سامهون هوندو آهي، واپس ساڳين منظر اکين جي کڄڻ لاءِ منتظر آهن. ساڳين ٿڌڙي هوا جو گهلڻ ۽ کليل وارن جي خوشبوءِ جو وِکرڻ ۽ ماحول کي معطر ڪرڻ، سامهون هوٽل ۾ بئنچن تي جوڙا ويٺل آهن ۽ اڳتي اچون ٿا. ڪاٺ جي ٿلن ٿڙن کي وچان چيري ۽ ٻنهي پاسن کان پٿرن جي ٽيڪ ڏيئي بئنچ ٺاهيا ويا آهن، جيڪي وڻن ۾ ڇڊا ڇڊا رکيل آهن، جيئن جنهن جي دل چاهي اڪيلائي ۾ ويهي ورونهن ڪري. سڀني منظرن تي آخري نظر گهمائي واپسي لاءِ جو وڌياسين ته اُها ساڳي صورت وري به سامهون اڳيان اڳيان هلي رهي آهي. هاڻي ميراڻي کان ماٺ نه ٿي، تنهن هينڊي ڪيم کي الرٽ ڪيو ۽ اهو سمورو منظر پاڻ وٽ محفوظ ڪري ورتائين.
اسلام آباد ۾ گهمڻ لائق سڀئي هنڌ گهمي ورتاسين، هاڻي ڪاهه هئي ڪنهن هوٽل طرف ته جيئن پيٽ جو پورائو ڪري سگهون گاڏي واري کي چيوسين ميلوڊي فوڊ هلو.
مليوڊي فوڊ ۽ مينهن ڪڻيون:
لاهور ۾ “فوڊ اسٽريٽ” ۽ هتي “ميلوڊي فوڊ” جي نالي سان کاڌي جي بازار آهي.
ميلوڊي فوڊ، ٻاهران گاڏي اچي بريڪ ڪيو ۽ ان سان حساب ڪتاب چُڪتو ڪري اسين جيئن ئي ميلوڊي فُوڊ طرف مُڙياسين، هلڪي هلڪي بوند پوڻ شروع ٿي وئي. هوٽلن جا سينگاريل لان رنگ به رنگي بلب ۽ پوندڙ هلڪي هلڪي برسات رات جو پهريون پهر، دل ۾ خيال آيو هتي ته ماڻهو پنهنجي محبوبه سان گڏ ئي ٺهي ٿو:
تنهنجي ياد کي او سائين!
ڏيئي پنهنجي جِند،
توکي ساريون ٿا.
تڙپائيندي آ تو سِوا،
هاءِ هرڪا مُند،
توکي ساريون ٿا.
هر پَل ڀاڪُر منجهه ڀِڪوڙي،
تنهنجي ياد سُڳند،
توکي ساريون ٿا.
نه ڪي ورهاڙي سان. اڳيان هڪڙي هوٽل وٽ سائين انعام جو سؤٽ انتظار ۾ بيٺل هو، جنهن کي شايد سائين فون تي اطلاع ڪيو هو. اُن سان ملياسين، هيلو هاءِ کان پوءِ اسان ڪنهن هوٽل جي لان ۾ ويهڻ لاءِ ڪرسيون پي تلاش ڪيون ته اوچتو زور سان برسات وسڻ شروع ٿي وئي ۽ جيستائين ڪنهن هوٽل ۾ ڪا مناسب ٽيبل ڳوليون تيستائين برسات ۾ پُسي ڀَت ٿي وياسين، پوءِ هڪ هوٽل ۾ اندر وڏي ٽيبل تي چؤطرف ڦري ويٺاسين، جنهن جي جيڪا پسند هئي آرڊر ڏنوسين. گهڻي دير کان پوءِ ٽيبل تي طعام لڳو ۽ مزي سان کائي اُٿياسين، بل ادا ڪري وچان ئي گلي مان واڪ ڪندا نڪري پياسين ڇو ته هتان کان يوٿ هاسٽل ٿوري ئي پنڌ تي هئي. ٻاهر رستي تي نڪتاسين ته ٻه ڇوڪرا گم هئا راشد ۽ شيخ. پوءِ ميراڻي ۽ اسحاق ويا اُنهن جي پويان پر اُنهن کي نه مليا، رستي تي بيهندا وياسين، پر پويان ڪجهه به نه هو، هاڻي سڀني کي پريشاني ٿي ته آخر ويا ڪيڏانهن، سائين انعام وارو سؤٽ چوي ته هلندا هلو اگر ٿوري دير به ڪٿي بيٺا ته پوليس پهچي ويندي ۽ پوءِ پئي اُبتا سُبتا سوال ڪندي. خير اسان کي پوليس جو ته ڊپ نه هو جو يونيورسٽي جا شاگرد هئاسين ۽ يونيورسٽي طرفان ئي هي ٽوئر هو. هاڻي ته گرمي به قهر جي آهي، پگهر اچي سڄا ڪپڙا پُسائڻ لڳو، جڏهن يوٿ هاسٽل جي گيٽ وٽ پهتاسين ته هي ٻئي اسان کان اڳ ۾ ئي سيڙهين تي ويٺا هئا ۽ اسان کي ڪاوڙ ته ڏاڍي لڳي هئي، پر ڪُڇياسين ڪجهه به نه، اڳيان وڌياسين ته گيٽ کي تالو لڳل هو، چوڪيدار جو پڇيوسين چيائون اندر ويٺو آهي پر در کولي نٿو، چوي ٿو دير ڇو ڪئي اٿوَ اها سزا اٿوَ، خير اسين ته دروازي ڀرسان ديوار تان هڪ هڪ ٿي اُڪري اندر داخل ٿياسين. سائين انعام ٻُڌايو ته اهو چوڪيدار هميشه ايئن ڪندو آهي، جڏهن به ڇوڪرا دير سان پهچندا آهن ته دروازي کي تالو هڻي اندر وڃي سمهي رهندو آهي ۽ دروازو کوليندو ناهي.
آياسين پنهنجي پنهنجي ڪمري ۾، اسان جي روم ۾ راشد، سائين انعام آيا سڀاڻي لاءِ پروگرام ٺاهيو، جڏهن گلگت وڃڻ جي ڳالهه نڪتي ته راشد چيو ايڏانهن نه هلنداسين، سڀني ڇوڪرن چيو ته گلگت ته هلبو، باقي جنهن کي ناهي هلڻو سو ٻڌائي ته ڪرايو واپس ڪرڻ لاءِ تيار آهيون. پوءِ همراه چُپ ٿي ويو، ڪچهري ڪري سمهي رهياسين.
صبح اَٺ وڳي اُٿياسين ۽ تياري ڪئي سين، سامان جي پيڪنگ وغيره ڪري، ٿيلها ڪُلهي ۾ پائي آياسين، پهرين يوٿ هاسٽل ڪينٽين تي، هتي صرف ناشتو تيار ڪيو ويندو آهي، باقي وقتن جي ماني شهر مان کائڻي پوندي آهي. سڀني دوستن گڏجي ناشتو ڪيو ۽ ڪچهري سان گڏ شعر و شاعري به هلندي رهي، لطيفا، کل ڀوڳ ڪندي يوٿ هاسٽل آبپاره چوڪ اسلام آباد کي آخري سلام ڪري ٻاهر اچي AC هاءِ ايس ۾ ويٺاسين، جيڪا اسان کي مري طرف وٺي ويندي.