مڪئي جا سنگ ۽ سِليماني چانهه
اسين هاڻي وري به واپسيءَ لاءِ قطار ۾ بيٺاسين جو سج تيزي سان رات جي هنج ڏانهن وڃي رهيو آهي ۽ ڌُنڌ وڌيڪ ڇائنجي رهي آهي. سوچيوسين ايئن نه ٿئي جو برسات اچي ۽ هتي پهاڙي تي ئي ڦاسي پئون، هتي ٿڌ ۽ سيءُ به واهه جو آهي. ڪمزور ڇوڪريون ۽ ڇوڪرا سوڙها سوڙها ٿيندي نظر آيا. کانئڻ لاءِ مڪئي جا سنگ ۽ سليماني چانهه پيئڻ لاءِ ورتي سين. وارو آيو ويٺاسين پر هاڻي واپسي ۾ ڪوبه منظر واضح نه هو، نه هيٺ نه مٿي، نه ئي پاسي مان گذرندڙ لفٽ کي ڏسي پيو سگهجي، صرف ڪڪر ئي ڪڪر، ڌُنڌ ئي ڌُنڌ. ڪو ڪمزور دل وارو شايد ئي دل جهلي ۽ اکيون کولي هي سڀ ڪجهه ڏسي سگهي. هاڻي جن وٽ ننڍيون لائٽون، “ليزر لائيٽون” هيون اُهي ٻاريندا ۽ چرچا ڪندا گذرندا رهيا، اسان به هڪ ٻه چرچا سامهون ايندڙن سان ڪياسين، هنن اسان ڏي لائيٽ ٿي ڪئي. وري به ساڳيو سفر ڏهن مِنٽن، جو ۽ ساڳي ئي سرزمين تي پير پاتاسين، جتان کان مٿي ويا هئاسين، هاڻي سج لهي چُڪو هو ۽ واپسي لاءِ وين طرف ئي آياسين. هاڻي اسان جي منزل ايبٽ آباد آهي. هاءِ ايس وارو ساڳين ورن وڪڙن ۽ لاهين چاڙهين واري رستي تان تيز گذري رهيو آهي. گاڏي تمام ٽائيٽ پي لڳي، جو ڪا اڀري سڀري گاڏي هجي ها ته يقيناً ڪٿي رستي ۾ هڪ ٻه ڀيرو خوار ضرور ڪري ها، پر هن گاڏي کي پرواهه ئي نه هئي. هاڻي رات ٿي وڃڻ ڪري سمورا منظر اونداهه ۾ ٻُڏي چُڪا هئا. ڪُجهه ڪُجهه فاصلي کان پوءِ روشنيون پيون نظر اچن. جنهن مان محسوس پيا ڪريون ته ڪنهن شهر مان گذري رهيا آهيون، اڪثر دوست ته سمهي ئي رهيا، وري به هڪ ڀيرو برسات اسان تي پيار جا هٿڙا ڦيرائي گذري وڃي ٿي ۽ تقريباً يارهن ٿي چُڪا آهن.