سدائين پيار جي پنڌ ۾
جڏهن آئون ننڍو هوس تڏهن اها ڳالهه ٻُڌي هُيم ته پاڪستان جا ڪجهه علائقا اهڙا آهن جتي جا پهاڙ ڪڪرن کي ٽوڙي مينهن وسائن ٿا ۽ انهن ڪڪرن ۾ ماڻهو گهمي ڦري سگهي ٿو، تڏهن ڏاڍي حيراني ٿيندي هئي، تعجب وٺي ويندو هو ته ايترو بلند اوچائي تي انسان ڪيئن ٿو وڃي سگهي ۽ خوف به نٿو ٿئي، پر اڄ جڏهن سڀ ڪجهه سامهون هو، انهن منظرن، ڪڪرن ۾ هلي گهمي اُنهن کي ڇُهي رهيو هئس ته ايتري حيراني نه هئي، جيڪا ٻُڌڻ سان ٿيندي هئي. بلڪِ هتي حيراني ته ٺهيو پر خوشي جي ڪا حد ئي نه هئي. قدرت جا عجيب رنگ ۽ اُنهن جي تعريف ئي ڪندا رهياسين. ڏهن منٽن جي مختصر سفر کان پوءِ اسان جي آخري اسٽيشن اچي وئي، جتي پُڻ لفٽ مان ڊوڙي لٿاسين، هي سڀني پهاڙين کان مٿاهين پهاڙي جي چوٽي آهي، جتي اسين بيٺا آهيون، هتي ڪڪر اسان جي بدن کي ڇُهي رهيا آهن ۽ ٿڌڪار جو احساس ڏياري رهيا آهن، ڄڻ پرينءَ جا پُسيل وار مٿان مَهڪي رهيا آهن.
ڇتا تو هئا ڇَڏيا ڇوڙي، ڀنل هو بُت بارش ۾،
گهڙيون سي ياد هن آيون، سدائين پيار جي پنڌ ۾.