او آقا ! تنهنجي ڪرشمي سازي، سويرو سج مان ڦٽي رهيو آ
او لوڪو ! اڀ ڏي نظر ته ڦيريو شعاع ننڊ مان اٿي رهيو آ.
اوندهه وادين جو دلدلن مان سموري شب جو سفر لتاڙيون،
پهاڙ، ٽڪريون، جهڙاليون ڪڪريون اڪاريون سورج وري رهيو آ.
ندين جا گهونگهٽ کنيون نظارا حسين رخن کي مٺيون ڏين ٿا،
۽ منظرن کي ڳراٽيون پائڻ ڪو آسمان کان اچي رهيو آ.
منَهنَ ڇنَن چؤدڳن يا چؤنرن، تڙن تي تِڙڪي جو پهريون پاڇو،
ننگر، اتر، لاڙ، ڪاڇي وارو، ذرو ذرو واسجي رهيو آ.
واهيري جي ور ڇڏيون پکيئڙا نه ڄاڻان ڪنهن پر اڏار ڪن ٿا،
تنهنجي آڌار تي ڇڏيون پکن کي وڳر اُتاهون وڃي رهيو آ.
پاتال جي پنگهٽن تي ڪنگڻن ۽ پايلن جو ٻُرن صدائون،
ڇنن ڇنن ڇن وڄن ٿيون واديون، وراڻيون سُرتال ڏئي رهيو آ.
گلابي، ناسي، نيرن رنگن سان نفيس غنچن جون سبز ٻاريون،
ڪلين جو جوڀن ڪيارين مان، ليئاڪيون لامون لڏي رهيو آ.
وِشال ساگرَ ۽ آبشارن جي تيز لهرن تي روپا ڪرڻا،
شفاف جهرڻن جي وهڪرن جو رَبابُ ”تبسم“ وڄي رهيو آ.
______
[b]1. آڌار = سهارو، 2. اُتاهون = مٿانهون، 3. رَبابُ = ساز جو قسم.[/b]