وفا جي ابتدا کانپوءِ وفا، جي انتها ناهي
سزا جي امتحان کانپوءِ سزا جي انتها ناهي.
هميشه هُو پُڄُي مون وٽ، پڇي ٿو مرض جو ڪارڻ،
هميشه سوچيان ٿو هُن وٽ، ادا جي انتها ناهي.
رڳو اُجهڪو ٻڌي منهنجو، مون جيان مرجهائجي ويو آ،
جي اڳتي ڀِي سُڻي سانولُ، ڪَٿا جي انتها ناهي.
نچان ٿو، نينهن ڳايان ٿو، ڇڄان ٿو ڇيريون پائي،
چون ٿا تون اڃا چئين ٿي، وفا جي انتها ناهي.
خريدارن جي صِف ۾ مان، سُري سامهون وڃي بيٺس،
وفا جو ڪَچُ پَسي چيائين، “بَها جي انتها ناهي.”
ڪاريگر آءُ! وَڍ انگڙا بڻائج يار جان بوتو،
متان سمجهي ته نِسبت ۾، اسان جي انتها ناهي.
نوان ماڻهو، نئون آهين، نٿو ڄاڻين تون شهرين کي،
سندن پِرڪار پُڇ مون کان، دغا جي انتها ناهي.
ٻڌو ٿم ٻاڙو ٿو ٻولين، هڻي مَسَ ميلُ منزل جو،
ڪَسارن جان نه هلُ رمتا، ڏِسا جي انتها ناهي.
جڏهن ڪنهن طعي ڪيو “تبسم” وفائون ڪرڻيون ئي ناهن،
تنهن کي دل جي اڃان تانگهي، خطا جي انتها ناهي.