سُر راڻو
ڪاڪ ڪنڌيءَ جا منظر ماڻا، آتڻ ڀي ته اجهاڻا وي.
جن جي پنڌ جا پيرا ليڪيون، جيرا جوش جلايان ٿي،
تن جي رندن تي ڦيرا پايون، سَنڌَ ٿيا ٿم ساڻا وي.
ڪاڪ نگر جي خاڪ اُڏايون، تاڪَ لڳايون وئين منهنجا،
سوڍا تو واريءَ سرداريءَ جا چلڻ ئي ها چوراڻا وي.
جوڀن جن لاءِ جالي ڪاٽيم، پيتم زهر اُداسين جو،
سي ئي ته سرتا سونپيون نڪتا، جند کي نيٺ جهوراڻا وي.
ڪو ته ڪمهلو ايندو نيندو، ماڳ تي پنهنجيءَ مومل کي،
سومل وارا سانگ سٽاڻا “تبسم” ڄاڻ اگهاڻا وي.