وساري، نئينءَ دل لڳيءَ ۾ لڳي ويو
اسان کيس ساري، عمر ٿا گذاريون.
ملي چيائين مون کي سڃاتل لڳو ٿا،
تتل شيخون هن منهنجي دل ۾ کُپايون.
روئي ٿا سُمهون ۽ رڙي اک ٿي پٽجي،
ساڀيائن کان ٻيڻيون ننڊن ۾ سنڀارون.
تنهنجا، توسان گڏ پنهنجا فوٽو پئي جاچيا،
ته آنڌي هٿن مان وئي البم ڇڏايون.
اسان هُن کي چاهيو، اسان جو ئي ڪم آ،
ته پنهنجي وڍيءَ کي، ڇا مرهم ٿا لايون.
اجالن، انڌيرن سنجها، چانڊوڪين جون.
نه ڀانئن ٿيون هاڻي، اسان کي پُڪارون.
سڃاڻي نه ڄاڻي اُها هن جي مرضي،
اسان پنهنجي “تبسم” وفا ٿا نڀايون.