مان خزائن جي فصل کي چيٽ افسانا ڏنا
گهاوَ پوپٽ جان اڏاريم خواب اوجاڳا ڏنا.
عاشقيءَ جي خفت ۾ ساري عُمر جو بانڪپن،
ڪُجهه ڦُريو آوارگين ڪُجهه دوستن دوکا ڏنا.
چاهنائن جي سر ۾ محبتن جون خواهشون،
جيئن مان طلبيون، تيئين هُن فاصلا ٻيڻا ڏنا.
هن دُکن جون ساوڪون ازخود ته مَنَ ناهن ڦُٽيون،
دل مان بعضي اک مان، سوڪهڙن کي آواندا ڏنا.
قافلي سان گڏ رهي چٿرون ڪيم پئي واٽ تي،
قافلي کان ڌار ٿي ڪيڏا مان هرجاڻا ڏنا.
سوجهرن جي سرحدن تائين پُڳي رَٿَ رات جي،
گهات ۾ بيٺل اُجالن ٻاٽَ کي ڪُٽڪا ڏنا.
روز اک رُسندي رهي، پُڇندي رهي لُڇَ جو سبب!
مان ڪُڇان اُن کان اڳي سُڏڪن وٺي ڀڙڪا ڏنا.
موڪلائيندڙ صَديءَ کي الوداعي گيت ۾،
وحشتن، بُک، ماڻهپي دل کولي پاراتا ڏنا.
ڏورُ، هُو جو ڏور ڪو ٽانڊاڻو ٿو ٽِمڪيو وتي،
تاري واريءَ اَهل تنهن کي ڪيترا صدما ڏنا.
منزل جي چاهه ۾ رستا ڪڏهن ماپيا نه ها،
شوق پيو ٿڪجي ته پوءِ ڏيکاوَ تن ڪيڏا ڏنا.
ڪجهه ڦِڪا گُل، يادگيريون سال جي تَڇَ تي رکي،
هر جنم ڏِڻ تي اچي هُن ساڳيا ئي تحفا ڏنا.
توتائين پهچڻ جا جانان سهنجا سڀ گَس مگر!
تو الائي ڇو پُڄڻ جا ڏَسَ وَٺي اَهنجا ڏنا.
ڪنهن چيو رولاڪ ڪنهن “تبسم” ته ڪنهن رُسوا چيو،
حُسن جي حُسناڪين اعزاز ها ڇاڇا ڏنا.