مان سونهن جي سُرور جا خمارَ ٿو کنيون وتان
غماز، گهُنڊ، گهُورَ جا غُبار ٿو کنيون وتان.
هُڳاءُ هيرون ياد جون ۽ خواهشون ڇُهاءُ جون،
اٿاهَه، ڪيف آس جا قرار ٿو کنيون وتان.
ڪڏهن ڪو مَرڪَ جو مزو، ڪڏهن نِهار جو،
هينئين ۾ هيج حُسن جا هزار ٿو کنيون وتان.
وڇوڙي تي وسامجان ملين ته واءُ ٿي نچان،
هي تاڻ هو تراوتون، ٻئي تار ٿو کنيون وتان.
نه ٻُڌ تون دل جو دِڪدِڪو ڪناءِ ڌڙڪنون رُڳو،
مان ساهه ساهه ۾ سندءِ سنڀار ٿو کنيون وتان.
نه پُڇ تون نينهن جو نشو رڳو مزو آ زندگي،
جُنون، شوق، شاعري خرارَ ٿو کنيون وتان.
مفاصلن جون سرحدون نه قيد سِڪ ڪري سگهيون،
وڇوڙي مند جا مزا ملهار ٿو کنيون وتان.
نچن، مچن ٿيون ڇيريون ۽ راڳڻيون رچن پيون،
نوان نوان مان نينهن جا نکار ٿو کنيون وتان.
گُلاب، گيت، چاندين، ڪتين ۾ چاهه چيٽَ جا،
اکين ۾ عڪس سُونهن جا انبار ٿو کنيون وتان.
تون دلبريءَ ۾ مست، مان الست عاشقيءَ ۾،
تون راحتون جدا، مان ڪيف ڌار ٿو کنيون وتان.
“تبسم“ ڪا سُرڪ سار َ جي ۽ رُت ولين ڦلار جي،
هيءُ جند جهوليندي وتي بهار ٿو کنيون وتان.