بهار جي آجيان
خرامان خرامان ڪليون ڪيارين، مان بهاران بهاران ترانا چون ٿيون.
اُڏامي اُڏامي نچن واءُ جهوٽا، ٻَروٽا سرهاڻين کي پائن ڳراٽيون،
بولاٽيون کائينديون ڪِرن پربتن تان، نشيليون نديون گيت گانا چون ٿيون.
نوان نينهن نياپا پڳا نازنين کي، سراپا غزل جا حسين بند ٿي پئي،
ڪمهليون ڦيراٽيون ڏئي آرسيءَ تي، سَکيون ساڙ مان کيس ڇاڇا چون ٿيون.
چُنيون چيٽ تان سرڪي سرنهن جي، ڦڪن سبز فصلن جا گهونگهٽ، کڻن ٿيون،
حسين پنگهٽن تي ٽِلن آپسرائون “صدائن ۾ سهسين سنيها چون ٿيون”
خلائن جون اڏندڙ الهڙ دوشيزائون، هوائون به هن رُت ۾ ديوانيون ٿين ٿيون،
سُريتين جي ڊپ کان چڪورن کي چنبڙي، ٻکي چاندنيون کين جانان چون ٿيون.
پٽيهر جسم سان پريون پربتن تي سريون جن جي رخ تي جهلن جهومڪين کي،
وريتين جي مُکَ تي وُٺي جون هوائون، منڊا پائي مينڍن ۾ موراچون ٿيون.
نغارن جا سڀ تال جهپ تال ٿي پيا ۽ ناتال ڀانيون نظارا نچي پيا،
گلابن جي گِلمن تي جهنڪارون جهومن، فريبي گهڙيون ڪي فسانا چون ٿيون.
چئي ڏيو! چئي ڏيو چٽين چاندين کي ته ڌرتيءَ به پنهنجي گلابي بدن جي،
عنابي اُره تي بوهي مُڱَ اُپايا چنبيليون انهن کي مڱيندا چون ٿيون.
گُلابي ڪراين ۾ گَجرا سجايون، پرينءَ جي ڳليءَ ۾نچي، مُگرا پايون،
ڪا ناترِ نفيلون وڄائي ۽ ڳائي، سهيليون سندس ڪُڍَ وَراڻا چون ٿيون.
او “تبسم” ڪي اوٿر اُٿي پيا اُتر کان ليئاڪي پئي موسم پيهي ۽ پَتر کان،
ونين جي هٿن تي مُرادن جون مينديون، اميدون سُکائن جا سهرا چون ٿيون.
__________
1- سُريتين = بنا نڪاح جي مرد جي ويهاريل عورت