سِڪ سوز فراق جي سُورن ۾،
توکان وڇڙڻ جي ويسُورن ۾،
هن! عيد جي شغلن، ميلن ۾،
منهنجو آڳ تي ماتم جاري آ.
لوڪ کان پنهنجي لوڇ لڪايان،
منهن تي زوريءَ مُرڪ سجايان،
لونءَ لونءَ پنهنجي لاتِ بڻائي،
شهرت اُڇلي ڇيريون پايان.
سور وڇوڙا صدما ڳائي،
ناچو بڻجي نغما ڳائي،
ڪوڪارون ڪيان سڏڪارن ۾،
منهنجو آڳ تي ماتم جاري آ.
هير جو ڪوئي جهوٽُو بڻجي،
مينديءَ وارو ٻوٽو بڻجي،
سهڻي مان تنهنجي سينڌ سجايان،
چمڪان چڳن ۾ چوٽو بڻجي.
بعضي خوشبو بڻجي کنڊران ٿو،
ڪڏهن آجيان خاطر اڏارن ٿو،
ويٺو وره وسايان واٽن ۾،
منهنجو آڳ تي ماتم جاري آ.
مجنون نه ڪو مان ميهر آهيان،
تن جو نه ئي مان ثاني سڏايان،
تنهنجو منهنجو پنهنجو ناتو،
هر عاشق جو پنهنجو کاتو،
نه ليليٰ نه تون ڪا سهڻي آن،
تون “تبسم” جي من مهڻي آن،
جڳ ڇا به چوي افواهن ۾،
منهنجو آڳ تي ماتم جاري آ.