نيرَ ٻُڪ ۾ اوهان جهليو ته مڃان
مَچ هٿن ۾ کڻي کلو ته مڃان.
نيڻ پڄريا پگهر پھاڙ ڏنا،
هاڙهه جهوٽا ڪندا هلو ته مَڃان.
دل جو ڌَڌِڪو لنوايو ٿا مَڃيم،
اک جو اوٿر مگر الو ته مڃان.
جيئن پِچي پَڄري ٽهڪ ڏيون ٿا اسان،
تيئن توهان ڀي ڪري ڏسو ته مڃان.
آڳ چڻنگن نه چوچڙين کي چئو،
جِندُ جوتون ڪري جَلو ته مڃان.
هٿ بتي، بلب يا ڏيئو ڇا ٿيو،
شوق شعلا ڪري ڇُلو ته مڃان.
هُونئن ته محبت گهڻو مزو آ مگر،
تاڻَ طوفان ۾ لهو ته مَڃان.
ڪاوا، ڪنڊا، تتا، تکا “تبسم”
مُرڪندا مهڪندا، ملو ته مڃان.