ويران موسمن ۾ ماتام منهنجا رستا
سنسان سانجهين ۾ ڪُهرام منهنجا رستا.
هڪ مند هجي ته ان جو ماتم ڪري مسافت،
هر موسمن ۾ ٿين ٿا، نيلام منهنجا رستا.
ڪن آٿتن جي آڌر وسرام جي بهاني،
رُڪجي بيهي رهن ٿا، هربام منهنجا رستا.
سارا سُڃاڻ وارا، سنگ ميل ئي کنيون ويو،
بي نانءُ وجود منهنجو، بي نام منهنجا رستا.
پَن ڇَڻ جي زردين ۾، توکي نه آئڙيا پر،
تنهنجن تصورن ۾، گلفام منهنجا رستا.
سانجهين جي دنگ ڀرسان سڏڪي بيهي رهن ٿا،
اونداھُ ٿا لنوائن، هر شام منهنجا رستا.
هن راهه ويندي، رمتي، ٿڦڪي چيو لِڦُن کي،
اڻ کٽ مفاصلن ۾، آرام منهنجا رستا.
صدين جي لمبي پنڌ ۾، سٽجي ٿو پئي مسافر،
ڪيئن ڄِڀ ڪڍيون پيا هِن، هر لامَ منهنجا رستا.
تون ڀي ته ڄاڻي واڻي، هيءَ مند ڪيون ٿي موٽين،
سُڌ ٿئي سَرءُ ۾ ٿين ٿا، قتلام منهنجا رستا.
سوچن جي تسلسل ۾، سينڍيون سلام ڪن ٿا،
بي وقتي آجيان لئه، بدنام منهنجا رستا.
هڪ پيچري جو سوچي، سَوَ پيچرا اُڪاريم،
منزل جي آگهين ۾، اِلهام منهنجا رستا.
منهنجي عاشقيءَ جو مڪمل هِڪ سِٽَ ۾ هينئن قصو آ،
آغاز کان اڳيئي، انجام منهنجا رستا.
منهنجو سمورو ماضي، تنهنجي ياد جو تسلسل،
منهنجي حافظي جا محرڪ، پيغام منهنجا رستا.
خاموش وادين ۾، پايل ڪري پڙاڏا،
ھر پاسي کان ڪنائن، ھم نامِ منھنجا رستا.
“تبسم” نه توڙ پهتو، ڪو ڀي سِرو سفر جو،
توڙي جو همسفر ها، هر گام منهنجا رستا.
_______
1- وسرام = ٿڪ ڀڄڻ، ساهي پٽڻ
2- رمتي = رستي ويندڙ
3- آگهين = اڳواٽ خبر پوڻ، ڄاڻ
4- گام = وک