هڪ وڇوڙن جون هيڏيون ويون سرحدون
تنهن مٿان هن عمر بي وفا جون ٺڳيون.
تيستائين حياتي اَجل کي رسي،
جيستائين وِکون تنهنجي در تي پُڳيون.
ليکجڻ ۾ بظاهر وڏا فاصلا،
ماپجن ها ته تنهنجيون آنائون رڳيون.
اي زمانا تون مون لئه ڏکارو نه ٿي،
مون جِيان ٺوڪرون ڪيترن کي لڳيون.
منهنجي هوندي ڙ چنڊ چلولايون نه ڪر،
هن جون چوٽيون، تون بعضي چُمين ٿو چڳون.
شال تنهنجو به ڪنهن ناٿ سان نينهن لڳي،
شال توکي به “تبسم” منجهائن مَڳيون.