وفائون تلا ٿيندي وکري پياسين
حياتي لتاڙيندي زخمي ٿي پياسين.
لِڦُن کي لنوائي، وکون وَر کنيون پر،
پهاڙن ڏي گهُوري پگهر جي پياسين.
مِٺوءَ وانگي مينڍن ۾ ٻوليو اسان سان،
اسان لوڪَ لهجن ۾ وڍجي پياسين.
گُلن کي جو خارن جي سنگت کان روڪيو،
ته رهندو ڪنڊن جي نظر ۾ ٿي پياسين.
اڪيلائين جي رفاقت جا عادي،
هُجومن ۾ پهچي دهلجي پياسين.
تتل سج هو سِر َ تي، سفر جو جنون هو،
نِمن هيٺان پهتاسين ٿڪجي پياسين.
تبسم کان “تبسم” جي اصليت نه پڇجو،
چيو عشق “رنڱبين! ته رنڱجي پياسين”