خوابن جو حسين چنڊ جي ساڀيان ۾ گهر اچي
مند، رات جي آغوش ۾ مدهوش ٿي مچي.
محبوب جي يادن جونشو، لوڇ اندر جي،
ڄڻ مِينهن ۾ ڪو مور مگن ڌُن ٻڌي نچي.
هُن سينڌ تان ٿيان گهور يا گُل کي مَٺيون ڏيان،
محبوب جي چوٽيءَ ۾ جَڙيل ڪيئن نه ٿو جچي.
ڌڙڪن ۾ دردَ، سَردُ پهر چنڊ رات جا،
سانول جي سار ڄر ڪا ڪيون پئي اندر پچي.
موسم جا واس، ڪيف ۽ ڪينواس سوچ جا،
نِينهن جي وَرونهن ريج ڪيون رڳن ۾ رچي.
“تبسم“ ڪو کيس چئي ته ڪڏهن ساريندو ڪري،
هِڏڪي نه ته ڀي، سَٽَ ته ڪڏهن ساهَه کي اچي.