پِرهه جو ڳلين مان پُڪارون ڪيون ويو،
ڪو جوڳي انوکيون صدائون ڏيون ويو.
درين جي وِٿين، گهَرَ جي ننڍڙين ڀِتين کان،
عجب نينهن وارا نياپا رکيون ويو.
او لوڪو! عجب ڪاپڙي هو جو مون کي،
جهلي پاپڙين کان کسيون دل کنيون ويو.
الائي ته رمتي کي ڪهڙا رَمل ها،
عمل ساڻ جندڙيءَ ۾ جنتر جڙيون ويو.
اَسر جو آهستي ڪڙي کي وڄايون،
ڳُجهن ۾ ڳالهايون موهيون دل مُنڊيون ويو.
ڀنڀرڪيءَ جو منهنجيءَ سيرانديءَ کان ڀڻڪيو،
تِهان پوءِ منهنجيون ننڊون ئي نيون ويو.
الستيءَ آلاپن جا ورلاپ “تبسم“
ڪُوڪاريون ڪنن ۾ شوڪاريون ڇڏيون ويو.