تو وٽان خوشبو پڳي، چيم : ” اُڏي آجيان ڪيان “
واءُ چيو : “پر يار جي، ساهن ڇهڻ جي آ منع .”
چيڙهه چوٽين ۾ هٿن ۾، پاند جون ٽُڪريون، ڏسي،
چيائين : “سڪ وندين کي سُرخين جي هڻڻ جي آ منع ”
ڪانءُ ڪانس تي لنويو ۽ هيانءَ ۾ روڻيون پيون،
جهورين جهڄندي چيو : “ڪُوڪن ڪرڻ جي آ منع ”
آهٽن جي آس تاڻي رات پر رئندي رهي،
پرهه کي اوندهه چيو : “توکي اچڻ جي آ منع”
عشق ۾ آليون اکيون، لازم ڀنل دامن کپي،
ورنه ڪنهن ڀي دم زنيءَ، دعويٰ ڪرڻ جي آ منع.
درد جا اوٿر گهليا، دل چيو : “دل کولي رئان”
عشق چيو : “روئڻ ته ڇا، آهن ڀرڻ جي آ منع”
تولئه سنبريس پئي ته سنڌَ سنڌَ کي سيڻن چيو:
“ گهر ۾ ويٺل وياءَ کي، سينڱارجڻ جي آ منع”
چَوِرايائين غم تي “تبسم” ڀل مناسب روئجي،
درد جي پَڳَهن تي پر، لوٽين ٻڌڻ جي آ منع.