تنهنجي شهر جي ڳلين ۾، پنهنجي زندگي ٿو ڳولهيان
تنهنجي عشق جي قصن ۾، پنهنجي عاشي ٿو ڳولهيان.
ووڙيان ٿو، وِرد ڪيان ٿو، تون سُڻين ٿي مان رَڙان ٿو،
تون ڪا شاعري پئي سمجهين، مان سچي پچي ٿو ڳولهيان.
سونهن، سَچَ، وفا جي پيچن، پاڳل ڪري پڇاڙيو،
سوچن جي مان دنگن تي، ديوانگي ٿو ڳولهيان.
جا عمر لئه اَرپبي هئي، جنهن ۾ جان آڇبي هئي،
جا نه جوڙي ٽوڙبي هئي، سا مان دوستي ٿو ڳولهيان.
سونهن ۾ واسو وٺڻ لئه، سٽ ڏئي بتي وسايم،
سرتيءَ کي چيم ڙي سرتي، مان اگربتي ٿو ڳولهيان.
لُونءَ لُونءَ کي لارَ هئي، جا تندُ تندُ تلاش ۾ هئي،
ڌڙڪن جي دِڪِدِڪَن ۾، سا مان نغمگي ٿو ڳولهيان.
سي جنون جي شدتن ۽ آداب جا زمانا،
اڄ ڀي انهن ڏينهن جي، آوارگي ٿو ڳولهيان.
منهنجو ھُو حسين ماضي، هُو منهنجا عظيم ورثا،
جي اوجهَل ويا اَثاثا، سي وري وري ٿو ڳولهيان.
در تي ڪڏهن مان گهرَ جي آڏو جبين جهڪائي،
تنهنجي چؤڪٺن تي دفنيل، پنهنجي بندگي ٿو ڳولهيان.
تون ته سنڌ آهين سرِتي! تون لَڄا جي مورتي آن،
تنهنجي اَوڍ ڪاڻ اَڇڻ، اجرڪُ لُنگي ٿو ڳولهيان.
آئيني کي چيم، ”آئينا ‘تبسم’ ۾ ڇا ٿو جاچين!،“
چيائين ”وهيءَ جي پوڙها، تو ۾ تازگي ٿو ڳولهيان.”