چئوسٽا
برسات جي ٽم ٽم ۾ گهڙامنجيءَ رکيل گهڙو،
ڪمري مان نڪري تن جي به ٻڌ راڳڻي ڪڏهن،
اي شخص پنهنجي خول ۾ بند ٿو رهين ڇڙو.
**
هن پڇيو ڪيترو پڙهيل آهين،
کيس ڊگري هٿن ۾ ڏيئي ڇڏيم،
هن پڇيو ڪيترو ڪڙهيل آهين،
کيس سِگري هٿن ۾ ڏيئي ڇڏيم.
**
ڪنهن ساز سُر، سواد، جو سؤنچو به سڻ ڪڏهن،
هر وقت هر ڪتاب ۾ مرثيا نه ڳولهه تون،
ممڪن آ، هو هجوم ڪا سرڪس يا ڄڃ هجي،
هر ميڙ، گوڙ ۾ رڳو مرتيا نه ڳولهه تون.
**
اڏامون اڃا ڀي چون ٿيون اڏامو،
مگر هي هوائون جهلن ٿيون ته هوريان،
مون کي شو قِ منزل ۽ طوفان کي مستي،
ٻئي زور ڏيون ٿا تون ڏسجانءِ زمانا.
**
لَهوءَ لَهوءَ ۾ ليٿڙيل ڪو سِجُ آرسيءَ لٿو،
ته ڪَر موڙي ڪيلاش کان ڪا سانجهَه مُرڪندي لٿي،
۽ ڪيف ۾ ذرو ذرو لڳو ته رقصُ پيو ڪري،
جڏهن جو جهانجهريون ٻَڌي، هوءَ نِرتڪي نِمي اٿي.
**
پوتڙي سان پهگر کي اگهندي لڳو ڀڻڪڻ مزور،
جائي مزو آ، جي ڪوئي جوٽي ٿو زندگي،
صافي کي پياڪ چئني ڪنڊن کان جهلي چيو،
بيشڪ نشو آ جي ڪوئي گهوٽي ٿو زندگي.
**
عيد تي ڪيڏارو ٿو بيٺو ڪرين،
يا وڄائين ٿو ڏياريءَ تي ڏَهر،
جي نٿو ڄاڻين مهل جي راڳڻي،
ڇو او مڱڻا ڇو کلائين ٿو شهر.
**
سونهن، ساوڪ جو مزو وٺجي مگر،
وَحشتون من جو ڦِٽائن ٿيون مزو،
ڪوئلين کي چئو نه ڪوڪن ايترو،
ڪُمهليون ڪُن جو ڦِٽائن ٿيون مزو.
**
مچي نه چاههُ ته آڙاهُه ڪهڙي ڪم جو پرين،
نه بڻجي آههَ اهو ساهُه ڪهڙي ڪم جو پرين،
اچين ته آئون ڪئلينڊر ڪٿي هڻي به ڇڏيان،
نه ته هي سالَ گهڙيون ، ماهُه ڪهڙي ڪم جو پرين.
**
مون کي ايئن ٿي لڳو رات چانڊوڪين،
تنهنجي چوٽيءَ چُڳن ۾ ٽُٻيون ٿي هنيون،
مان لُڇيس پئي ته ڪو گيتُ، وائي لکان،
پر سِٽُون تُنهنجي وارنَ ۾ وِچڙيون رهيون.