آرائين تنهنجا جهولَ، نياپا بهار جا
ٻُر ٻُر ٻُرن ٿا ٻول، ترانا بهار جا.
موسم جي دَرَ دَرين کان مُگر مانُ ٿا ٻُجهن،
پهتا پَري کان رولَ. پيادا بهار جا.
روهيڙا سجَ اُهاءَ ۾، ڪُونڀٽَ ڪڪوريا،
گهونگهٽ ۾ مرڪ مول، نگينا بهار جا.
آڪاش جي ڪَٺار تي ڪتين جا قافلا،
تون جُهولِ چَنڊُ ڍول، هي جهولا بهار جا.
هن سونهن جي واکاڻ جا ماڻهن کان علاوه،
دَر دَر وجهي ويا ڦُول ضميما بهار جا.
برکا جي چوڪٺن تي بُوندن جون آهٽون،
رنگَ بُو ۾ پل رَتول، قرينا بهار جا.
ڌرتيءَ جي پالڪيءَ تي ڱجِرن سان گُل پريون،
نيڻن ۾ نينهن وَڙولَ، نشانا بهار جا.
موسم هوا جي ڪَڇَ تي کنيون تڇَ اچي لٿي،
لَڇ ساوڪن جا ميلَ، جهَميلا بهارجا.
سهسين حسين خوابَ ستارن جي سيجَ تي،
وينگس ڪا نئين نويلَ، وڇاڻا بهار جا.
چاهت جا ٽاڪا “تبسم” جوڀن جي آر َسان،
ٽاڪِن وَنين جا ٽولَ بهانا بهار جا.
_____
1- آرائين = مالهي
2- اهاءُ= روشني، سوجهرو
3- ڪڪوريا = رچي ڳاڙهو ٿيڻ،
4-ڪَٺار = ڪنارو،
5- ضميما = ڪنهن خاص موقعي لاءِ ڇاپو ڪرڻ،
6- ميل = مفاصلي جي ڳڻتپ، ميل ڪوهه.