تنها مسافرين ۾، هيءَ رات ٿڪجي پئي آ
غم جي مُفاصلن ۾، هيءَ رات ٿڪجي پئي آ.
هر ساهه جي سَفر ۾، سَوَ آسون ڪَرَ کڻن ٿيون،
هِن خواهشن جي بَنَ ۾، هي رات ٿڪجي پئي آ.
آواز ڏيندي ڏيندي، ڪنهن سونهين کي سڏيندي،
مون سان رُلي پنڌن ۾، هيءَ رات ٿڪجي پئي آ.
فٽ پاٿ تي لتڙجي، هڏڪين ۾ عمر گهاري،
غربت جي چادرن ۾، هيءَ رات ٿڪجي پئي آ.
خانه بدوش ٽوليون، سرحد ٽپڻ گهُرن ٿيون،
بي منزلن جي ڳُڻَ ۾، هيءَ رات ٿڪجي پئي آ.
واپس وطن ڏي ورندي، هر پل ائين لڳو ڄڻ،
ڀونوچ جي ساحلن ۾، هيءَ رات ٿڪجي پئي آ.
چنڊ سان ڪڏهن ڪَتين سان نظرون ملايون پئي آن،
تنهنجين الولين ۾، هيءَ رات ٿڪجي پئي آ.
او رات جا مسافر! او چنڊ! اُڀ نگر جا،
گَهِرين اُداسين ۾ هيءَ رات ٿڪجي پئي آ.
سيدن فرات ڪپ تي پھچي پڙاءُ ڪيو آ،
تنهن بعد کان خيمن ۾ هيءَ رات ٿڪجي پئي آ.
هي ريگذار واٽون، ويڇا مسافتن جا،
اڻڄاڻ منزلن ۾، هيءَ رات ٿڪجي پئي آ.
“تبسم” طويل شب جو هر پل ائين لڳو ڄڻ،
آڪاش جي اکين ۾ هيءَ رات ٿڪجي پئي آ.
_______
1- سونهين = واقفڪار، سڃاتل
2- واپس وطن ڏي ورندي = ٻه مهينا کن آمريڪا ۾ گذاري واپس ملڪ ورندي جهاز ۾ هي ٻه سٽون تري آيون.
3- فرات ڪپ تي پنهنجي پڙاءُ = ڪربلا موليٰ جي واقعي کان متاثر ٿي هيءَ بند لکيل.