ڪو عجب رستو آ، جنهن تي سدا ڀليو آهيان
عمر وکن تي رکي، عمر ڀر رُليو آهيان.
ليڙون لباس، پِٿون پيرَ، جسم شل منهنجو،
شايد ته عشق جي آوھِ ۾ اچي ويو آهيان.
هو اجنبي هو، قطعي آشنا نه هو منهنجو،
دل جو ضد آ، ته نه اڳ ڀي ساڻس مليو آهيان.
سي حَسين عڪس جي هلندي نظر جهٽي ورتا،
انهن جا پيڇا ڪندي، ڊوڙندي، ٿڪو آهيان.
هڪ ته سي واٽون جن جي منزل جي ڄاڻ َهجي،
۽ ٻيو بي سمت سفرَ، جن ۾ مان منجهيو آهيان.
بي ربطيون ڳالهيون سڻي درگذر ڪجو مون کي،
دنيا جي گڙش ۾ بي ضبط ٿي پيو آهيان.
جي منهنجا ٽهڪ ٿو سارين سو منهنجو ماضي هو،
حال هي ٿم جو ”تبسُمَ“ لئه سِڪي مئو آهيان.
_______
1- گڙش = هجوم
2- تبسُمَ = مرڪ