عشق اهڙو ڪو اوکو ٿيندو آ،
ڏونگر کان ڀي ڏکيو هوندو آ.
مان نه پئي ڄاتو،
بيٺي برن ۾ وليون ويڙهن،
واري، وڇون، واسينگ وڪوڙن،
انتظارن ۾ پٿر ٿبوآ.
مان نه پئي ڄاتو.
کاڄ خوشيون، سُکَ سڀ وڇڙن ٿا،
مُرڪون، مزا، موقعا وسرن ٿا.
اهڙين جدائين تي رت رووئبو آ.
مان نه پئي ڄاتو.
آس جي “تبسم” اوڙاهن ۾،
سوداءَ جي اونهن سمونڊن ۾،
ماسُ چَم تان سڄو روڙبو آ،
مان نه پئي ڄاتو،