ڌيري ڌيري هَلُ ! او چنڊ ڌيري ڌيري هَلُ،
رات جي ريشمي رستن تي منهنجو ماضي آ وکريل.
جهولِن جيجل ماءُ جون جهوليون،
ڇلڪن ٻوليءَ واريون ڇوليون،
لولين جوهر لفظ اڃان ڀي، ڇاتيءَ تي ڇاپيل.
پيار وفا جا پهريان زمانا،
ٻانهون ويهاڻا، وار وڇاڻا،
مُرڪون ميلا رنجَ، رُسامان، سڀ ڪجهه ٿم سانڀيل.
جوڀن وارا پُور پون ٿا،
نيارا ٿي نير ٽمن ٿا،
چُهنڊيون، چپٽيون، سينڍون، گانا، شودن وارو شغل.
وقت جهروڪن مان جهلڪي ٿو،
اڄ سارو اندر اُٿلي ٿو،
“تبسم” جي عڪس کي اڀ تان، اڄ ته نه ڪر اوجهل.