سوچي سوچي آخر مان ٿڪجي پيو آهيان
الائي انهن کي اڃان ڇو ٿو ساريان.
ڊگهين يادگيرين جا برپٽ ته جهاڳيم،
منجهيو هان پرينءَ جو ويڙهو ڪيئن ورانگهيان.
ڀورا، ڪارا، بادل، ڪو پل بيهه جيسين،
ٿڌن ڇانورن ۾ تَتل عمر ٺاريان.
او چنڊ تنهنجي اُجرن اُجالن کي پڄندي،
ڪا جهٽ ڏس ته ويهي ڪٿي ٿڪ ڀڃان مان.
پِٿُن، پاهڻن جوڪو ويسور ڪونهي،
سفر جي رڳو طي ڪا منزل ڪيان مان.
رُڻاٺيل اکين ۾ اُداسين جا اوٿر،
وڇوڙن جا هيڏا مان رڻ ڪيئن اڪاريان.
آڌيءَ رات ڌاران ڪنهن وڄندڙ گهُگهوءَ جي،
پڙاڏن مان دردن جون پاڙون ٿو ڳولهيان.
ٻڌان ٿو پريان وڻ تي ڪويل ٿي ٻولي،
سوچيان ٿو سي ڪُوڪون، سُڻان يا لنوايان؟
هوائو نه “تبسم” کي هيڪل ڇڏيو جو،
ڊڄي ٿو ته ڊپ ۾ نه مان هيانءُ هاريان.