حزب اختلاف ۾ ويٺل “وزيراعظم”
شايد ملڪي تاريخ جو هي پهريون وزيراعظم آهي جيڪو پاڻ کي حزب اختلاف ۾ ويٺل ٿو سمجهي. ٻه هزار اٺارنهن جي اليڪشن ۾کٽرايو ويندڙ هي صاحب اڃان تائين سمجهي پيو ته هو ڪنٽينر تي بيٺل آهي، جوشيلي ڪارڪنن اڳيان تقرير پيو ڪري ته هو اقتدار ۾ اچي مخالف ڌر کي جيل ۾ وجهندو، وزيراعظم هائوس جون مينهون وڪڻي ڇڏيندو، گاڏيون وڪڻي ڇڏيندو هڪ ڪروڙ نوڪريون ڏيندو ۽ ڪارڪن وري جوش ۾ اچي تاڙيون پيا وڄائين، نعرا پيا هڻن. جيڪو همراه ساڍا ٽي سال واري دور ۾ مهانگائي ۽ بازاري ٻولي واري سياست کان سواء ڪجهه ڪونه ڏيئي سگهيو آهي اهو اڃان پيو چوي ته فلاڻو منهنجي بندوق جي نشاني تي آهي فلاڻي سان مان ڇا ڪندس اهو ان کي اندازو ئي ڪونهي وغيره.
کيس خبر هجڻ گهرجي ته هو ساڍن ٽن سالن کان ملڪ جو وزيراعظم آهي ان دوران هو ڪيترن کي جيل ۾ به وجهي چڪو آهي ۽ ڪجهه ڏينهن اڳ سندس خلاف بي اعتماديء جي رٿ جمع ڪرائي ويئي آهي جنهن کي ناڪام بڻائڻ لاء هو ڊوڙون پائي رهيو آهي. انهن سڀني ڏانهن وڃي رهيو آهي جن کي سبز باغ ڏيکاري اتحادي بڻايو ويو هو اها ٻي ڳالهه ته اهي باغ سبز بجاء وڌيڪ پيلا ٿيا. ٻين لفظن ۾ کيس خبر هجڻ گهرجي ته وزيراعظم ۽ حزب اختلاف ۾ ويٺل جي ٻولي جداري هوندي آهي پر بي اعتمادي رٿ کان پوء هن پنجاب جي ضلعي وهاڙيءَ ۾ جلسي ۽ گورنر هائوس سنڌ ۾ جيڪو ڳالهايو آهي ان ۾ ڪيل لفظن جي چونڊ ڪنهن به طور وزيراعظم کي زيب ڪونه ٿي ڏئي.
رڳو وزيراعظم ڪونه سندس سڀ ساٿاري اها ئي ٻولي ڳالهائيندڙ آهن ۽ ان ٽيم لاء ئي سوشل ميڊيا تي “گالي برگيڊ” نالو استعمال ٿيندڙ آهي. اها ڳالهه سمجهه کان بالاتر آهيته اسان جي ملڪ ۾ ڪرسيء تي ويهڻ کان پوء سڀ ئي سو سيڪڙو بدلجي ڇو ويندا آهن. انهن کي اسٽيبلشمينٽ جي “قرب ڪچهري” تي ايترو يقين ڪيئن ٿي پوندو آهي جڏهن ته هڪ تلخ تاريخ انهن جي اڳيان هوندي آهي. ان جي ٽيڪ تي ٺهندڙ هي ڪلچر اسان جهڙي ملڪ لاء تمام گهڻو نقصان ڏيندڙ آهي خاص ڪري اهڙين حالتن ۾ جڏهن دنيا جو ڪو هڪ ملڪ به اسان جو دوست ڪونهي. آمريڪا جيڪو پهرئين ڏينهن کان امداد جو مکيه حصو ڏيندو رهيو آهي، جتان اربين روپيا آيا ۽ هضم ڪيا ويا، يورپي ملڪ جيڪي امداد لاء ٺهندڙ ڪنسورشيم جو حصو رهندا آيا آهن اهي سڀ هن ملڪ کي بليڪ لسٽ ڪرائڻ وارين ڪوششن ۾ رڌل آهن. هن صورت حال ۾ اندورني جهيڙا ڪهڙا نتيجا ڏيندا اهو اندازو حڪمران ٽولي کي ڪونهي جن غربت کي رڳو پنهنجي ايڪڙن ۾ ٺهيل بنگلن جي دريء مان ڏٺو آهي. هن صورتحال ۾ ڀڀڪيون ڏيڻ ۽ اهڙو ماحول ٺاهڻ ڪهڙي عقلمندي چئبي. ڪالهه واري بلاول ڀٽي صاحب پاران ڪيل پريس ڪانفرنس جيڪا وزيراعظم جي ڳالهايل ٻوليء جو جواب هئي ۽ پوء جيڪڏهن سڀ اهڙي ٻولي ڳالهائين ته ڇا ٿيندو. ڇا حڪومت چاهي ٿي ته ملڪ ۾ گهرو ويڙه شروع ٿئي جيڪڏهن ائين ٿيو ته ڇا ٿيندو. گذريل رات ان فلم جو هڪ ٽيلر به هلرايو ويو جنهن موجب پارليامينٽ لاجز ۾ پوليس داخل ٿي ڪجهه ايم اين اي صاحبان ۽ ڪارڪن گرفتار ٿيا جنهن جي ڪجهه ئي منٽن بعد پارٽي اڳواڻ ملڪ جا روڊ رستا بند ڪرڻ جي اپيل ڪئي بس حڪم جي دير هئي لمحا به نه گذريا ته سڀ روڊ رستا بند ٿي ويا سموري ڳالهه ڪرڻ جو مطلب ته هاڻي روڊ رستا بند ڪرڻ ۾ دير به ڪونهي ۽ ان کي هڪ هٿيار طور استعمال به ڪيو پيو وڃي. ٻئي پاسي حڪومتي وزير پنهنجي ڪارڪنن کي ڊي چوڪ تي پهچڻ جي اپيل پيا ڪن جتي سندن چواڻيء ملڪي تاريخ جو وڏي ۾ وڏو جلسو ڪيو ويندو. ملڪي تاريخ ٻڌائي ٿي ته اتي “اتفاقي” طور ڪجهه به ٿي سگهي ٿو. جنهن کان پوء حالتون سڀني جي هٿن مان نڪري وينديون. ٿورن لفظن ۾ اهو ته ملڪ هڪ سئي پن جي چوٽيء تي بيٺل آهي يا ملڪ پلال جي اها ٻنڊ بڻجي چڪو آهي جنهن کي سگريٽ دکائي اڇلايل تيلي به رک ڪري سگهي ٿي.
هن وقت ملڪي ڪاروهنوار رڪيل آهي ان کي پريشر بريڪ لڳل آهي دنيا جي ڪنهن ملڪ سان ڪو رشتو بچيو ئي ڪونهي ان صورتحال ۾ اندروني ڪم به ٺپ هجن ته معيشت جيڪا اڳ ۾ ئي سو سالن جي ٻڍڙي انسان جيان پيئي پيرڙا کڻي ان جو ڇا ٿيندو. جيڪڏهن آمريڪا ۽ يورپي ملڪ به ڪو اهڙو قدم کڻن ته پوء سماج جي شڪل ڪهڙي بيهندي. ايران، اتر ڪوريا، روس وغيره ته پوء به پنهنجي ملڪ کي هلائي ويا ۽ هلائي سگهن ٿا هن ملڪ جو ڇا ٿيندو. روس ته اسٽالن گراڊ ۽ لينن گراڊ شهرن تي ٿيل سالن جي گهيري ۾ به پنهنجو وجود بچائيندڙ ثابت ٿيو، ماڻهو بک ڪاٽي به وڙهندا رهيا اهڙي قسم جو ڪو تجربو به هتي ڪونهي.
11.03.2022