ٽڪيٽ سجائي ٿي الاءِ نه ؟ ( ليکڪ جا ٻه لفظ )
ھي لکڻيون نئون يا انوکو ڪارنامو به ناھن ڇو ته اھڙو ڪم اڳ ۾ به ٿيندو ھيو، ٿيندوآھي ۽ آئندھ به ٿيندو رھندو ۽ نه ئي ھي لکڻيون پڙھندڙن کي ادب کان صحافت طرف موڙڻ جو ڪو منصوبو آھن. جيئن اسان جو تيز مزاج وارو نماڻو يار نصير مرزا مذاق ۾ ئي سمجھندو آھي. نصير ھڪ دفعي پنھنجي آفيس ۾ ئي ڪچھري دوران چيو ھو ته ”انھن لکڻين کي سانڍي رکو، سچ پچ ته اھي ناول جا ٽڪڙا آھن. توھان ته ھاڻي اسان جي ڪھاڻيڪارن ۽ ناول نگارن کي به کاري وڌو آھي. ھاڻي اھي به اھڙا نثري ٽڪرا لکڻ ٿا چاھين.“ اھڙي صحافتي ادب کي مڃيل ادبي ۽ صحافتي حلقن ڏاڍو دير سان ساراھيو ۽ مڃيو ھو پر ان کان اڳ ئي جناح باغ لاڙڪاڻي واري گيٽ آڏو ويٺل مانڊڻي واري، ميرپورخاص ۾ سيڙجي ملڻ لاءِ آيل ڀرڀاسي وراي ڀيل ۽ راڌڻ اسٽيشن تي ٽرين مان لاھي زبردستي فوٽو ڪڍائيندڙ اخباري ھاڪر جھڙن عام پڙھندرن پنھنجي محبت ذريعي اھو پسنديدگي وارو منھنجو الڪو اڳواٽ ئي لاھي ڇڏيو ھو.
ھي لکڻيون جن ۾ بلاڪس ھاسٽل جي ڪڙاڻ کان وٺي سکر جي بي رحم گرمين تائين ڦھليل اوجاڳا ۽ تنھائيون شامل آھن. تن کي ڇپڙائڻ جو مشورو سمورن سلجھيل دوستن ڏنو ھو، پر اھا رسڪ لاڙڪاڻي جي پبلشر مظھر ميمڻ پھرين ملاقات ۾ کڻي ڇڏي. ھن ڪتاب جو سفر توھان لاءِ ھي پنو اٿلائڻ کانپوءِ شروع ٿي ويندو. مختلف اسٽيشنن ٿا ٿيندا جڏھن اوھان آخري صفحي تي پھچو ته اھو ضرور ٻڌائجو ته توھان جي ٽڪيٽ سجائي ٿي الاءِ نه؟
نثار کوکر
10.10.2002
حيدرآباد