خزاني جي تلاش ۾ شھدادڪوٽي ڀائر
جيئن ته اھي خزانن جي ڳولا جو ڪم سائنسي بنيادن تي نٿا ڪن انڪري وٽن ڪي به کوٽائي جا مخصوص اوزار ۽ نقشا وغيرھ ناھن. ھاڻي ھو پنھنجي پاران ڪا به مھم نٿا ھلائين پر ماڻھن جو انتظار ڪن ٿا، جيڪي اچي کين ڪنھن پراڻي جاءِ تي لڪل خزانو وارو شڪ ٻڌائين ٿا ۽ ھو انھن ماڻھن سان گڏجي وڃي رات جو ان جڳھه تي وظيفا پڙھي کوٽائي شروع ڪرائين ٿا. پنھنجي ايڊونچر جھڙن تجربن بابت ٻڌائين ٿا ته ھڪ ڀيري مگسي برادري جي ماڻھن سان گڏجي قبو سعيد خان کان مٿي وڃي پراڻي دڙي تي پڙھائي شروع ڪئي. ھو ڇھه ڄڻا ھئا، اسان ٻه ڀائر ھئاسين. کوٽائي دوران دڙي مان ٽامي جو ھڪ ديڳڙو مليو،جنھن جو منھن چمڙي سان ٻڌل ھو. اھو ديڳڙو کڻي ھنن گاڏيءَ ۾ وڌو ۽ پاڻ ۾ ٻروچڪي ٻولي ۾ ڳالھائڻ لڳا ته اسان کي سندن نيتن تي شڪ ٿيو، اسان ھڪٻئي کي چيو ته خزانو ته ڀلي کڻن پر سرن جو خدا خير ڪري. انھن ھمراھن اسان جا ئي پٽڪا لاھي انھن سان اسان جون ٻانھون پويان ٻڌيون ۽ وات به ٻڌي ھليا ويا. سياري جي رات ۾ ڦٿڪي مري وڃون ھا پر لاڏائن جو قافلو اچي لانگھائو ٿيو ۽ اھي اسان کي قبو سعيد خان ۾ ڇڏي ويا.“ فقير محمد ۽ دمساز پنھنجيون ڳالھيون ٻڌائيندي کلي پون ٿا ”ڪجھه ڏينھن کان پوءِ خبر پئي ته ان ديڳڙي تان اھي پاڻ ۾ به وڙھي پيا ۽ ٽي خون ٿي پيا. ان ديڳڙي ۾ ڇا ھو؟ اھا اسان کي اڄ تائين خبر نه پئجي سگھي آھي.“ ھو پنھنجي واحد ڪاميابي متعلق ٻڌائين ٿا ته بگو دڙو ڀرسان بادشاھ سوداگر واري دڙي جي کوٽائي دوران ڇھن بروھين ۽ اسان ٽن ڄڻن کي سون مليو جنھن مان ھر ھڪ جي حصي ۾ اسي اسي ھزار روپيا آيا.
ھو ڪنھن به خطري ۽ ڦشريءَ کان بچڻ لاءِ رات جو کوٽائي ڪن ٿا. ڪجھه دڙن مان کين ھڏا، پٿر ۽ ٺڪر ملن ٿا جڏھن ته ڪجھه دڙن مان مليل شيون ٻاھر ڪڍڻ سان ئي سڙي وڃن ٿيون. ھو پنھنجيون آکاڻيون ھاليووڊ جي ڪنھن ھارر (ڊيڄاريندڙ) فلم جيان ٻڌائين ٿا. فقير محمد موجب ھڪڙي قبرستان جي کوٽائي دوران مردا نڪري گھمندا پيا رھن. اسان جيئن مردي کي ڪڍي رکيو ته اھو گم ٿي پئي ويو. اھڙي ماجرا کان پوءِ اسان کوٽائي بند ڪري واپس اچي وياسين.
ھو سڄو وقت بادشاھن، سوداگرن، محلاتن، پوريل خزانن، جنن، ڀوتن ۽ ديون جون ڳالھيون ڪندا رھن ٿا. پر سندن صدمو اھو آھي ته ھو پنھنجي ئي راھ جا ڀٽڪيل مسافر بڻيل آھن، جيڪي خزانن جي ڳولا ۾ برپٽن ۽ جبلن ۾ ڀٽڪندا وتن ٿا پر ڪا اھڙي سٽ يا منتر کانئن گٿل (وسريل) آھي، جيڪو سندن سمورا سانگ سجايا ڪري. ٻنھي حافظ ڀائرن معذور ٿيڻ کان پوءِ شاديون ڪري گھر گھاٽ به وسايا آھن. حافظ دمساز کي پنج پٽ ۽ ٻه نياڻيون آھن، جڏھن ته حافظ فقير محمد کي ھڪڙو پٽ ۽ ٻه نياڻيون آھن. ھو چون ٿا ته معذوريءَ سندن ھيٺيئون ڌڙ ته ختم ڪري ڇڏيو آھي پر سندن مردانگيءَ تي ڪو اثر نه پيو آھي. پنھنجي حياتي خزانن جي تلاش ۾ ئي وڃائيندڙ ھي حافظ ڀائر جيتوڻيڪ ھاڻي پوڙھا ٿي ويا آھن پر کين اڃا اميد آھي ته ڪڏھن نه ڪڏھن کين خزانو ھٿ اچي ويندو. ”خزانو مليو ته ملڪيتون وٺنداسين.“ ھو خوش ٿي چون ٿا ۽ ٻڌائين ٿا ته سڀاڻي رات به ھڪڙا ماڻھو اچي کڻي ويندا ۽ ھو خزانو ڳولڻ جي ڪوشش ڪندا. ھو پاڻ ته خزانو ڳولھيندي حياتيون گذاري ويٺا آھن پر سندن اولاد جو ان طرف لاڙو نه ٿي سگھيو آھي.