ڪالم / مضمون

مسافر محبتون

ڪتاب ”مسافر محبتون“ نامياري ليکڪ ۽ صحافي نثار کوکر جي صحافتي لکڻين، ڪالمن ۽ مقالن جون پهريون مجموعو آهي.
نثار جون هي لکڻيون صحافتي آهن، الائي ادبي پر اڪثر ماڻهو هنن لکڻين کي نثار جي نثري شاعري سڏين ٿا، جڏهن ته عبدالقادر جوڻيجو ان کي صحافتي ادب سڏي ٿو. نثار پاڻ ئي لکي ٿو ته :
”ھي اھڙيون لکڻيون آھن جن کي صحافتي حلقن ۾ صحافت نٿو سمجھيو وڃي ۽ ادبي حلقن ۾ ادبي ڪم نٿو مڃيو وڃي. اصل ۾ ھي لکڻيون ٻنھي شعبن جي سنگم مان تخليق ٿيل آھن. صفا ”جيد“ صحافي دوست ھن پورھئي کي ”آشنائون نراشائون“ چئي ڊسڪريچ ڪندا رھيا آھن، جڏھن ته اصل تي وڏي اديبن انھن لکڻين کي ادب کانسواءِ الاءِ ڇا ھجڻ وارا لقب ڏنا. اھا ته شابس ھجي اسان جي يار عبدالقادر جوڻيجي کي جنھن مختلف اسٽيجن تي اچي ان منجھيل سُٽ جي ڳنڍ سلجھائي ته بابا اھو صحافتي ادب آھي. ان جو جٿي ڪٿي ڌاڪو ڄميل آھي اھڙين لکڻين جي آجيان ڪرڻ گھرجي.“
  • 4.5/5.0
  • 8677
  • 1270
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • نثار کوکر
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book مسافر محبتون

ميلي جي موٽ : ٻڍو فقير

جيئن مٺي جي جھوني فنڪار ٻڌو فقير جو ھاڻي ڪو قدر ناھي. ھو چوي ٿو ته اسان ھاڻي ڪھڻ واري ڍور جي اگھه تي پيا وڪامجون، اڄڪلھه ڏھڻ (کير ڏيڻ) واري ڍورن جو اگھه وڌيڪ آھي. ريڊيو ۽ ٽي وي تان ”قرب واري ڪئي ڪچھري سا مٺا وسري نٿي.“ جھڙا عوامي مقبوليت وارا ڪلام ڳائيندڙ ٻڌو فقير ڪنھن زماني ۾ اڄ کان وڌيڪ پاپولر ھو پر جيئن ھو چوي ٿو ته ڳائڻ بيوفا فن آھي جيڪو مقبوليت تائين وفا ڪري ٿو.
شوق ۽ خانداني ڪرت سبب ٻڌي فقير 16 سالن کان راڳ جي سکيا، مراد فقير کان وٺڻ شروع ڪئي ۽ پراڻي دور جي شاعرن کي وڌيڪ ڳايو. ھو چوي ٿو ته ٿر ۾ اڃان به فنڪارن کي موٽ ملي ٿي، ڪٿي به محفل ڪرڻ وڃون ته ٻڪري ٺڪري ڏيئي ڇڏين ٿا. ڳوٺن ۾ راسوڙا ۽ ڀٽائي جون وايون گھڻيون ٻڌيون وڃن ٿيون. شايد ڀٽائي ٿرين جو درد جو وڌيڪ بھتر نموني اظھار ڪري سگھيو آھي. ٻڌي فقير کي ھڪ ئي شادي مان چار پٽ ۽ ٻه نياڻيون آھن. اھو سڄو عيال ھو ڳائڻ ذريعي پالي ٿو. فن جي بيوفائيءَ جو شڪايتون ڪرڻ باوجود جڏھن کانئس پيرسنيءَ ۾ ڪنھن پڇتاءَ متعلق پڇجي ٿو ته ھو چوي ٿو ”ڳائڻ سان ڪھڙو پڇتاءَ، سچي ڳالھه ته اھا آھي ته جڏھن برسات پوندي آھي ته بيمار ھوندي به کٽ تي پيو ھوندس تڏھن به جھونگاريندو رھندو آھيان.“ جڏھن کانئس راڳين پاران برساتون وسرائڻ وارن معجزن بابت پڇجي ٿو ته ھو مزاحيه انداز ۾ ڳالھه ڪري ٿو ته ”اھي زمانا ئي ويا، ھاڻي ته سڄو سال ميگھه ملھار ڳايوسين پر برسات جو نالو نشان ئي ظاھر ڪو نه ھو الٽو اھڙو اچي ڏڪار پيو جو 15 روپين ۾ ٻڪري پيون وڪامجن.“